Եւ այսօր, ինչպէս հազարամեակներ առաջ, ծիրանէնին կը շարունակէ մնալ Հայաստան  տարածուած ամէնահիմնական պտղատու ծառատեսակը։

Ծիրանէնին՝ «ամէնահայկական ծառը», ի բնէ սերուած, մերուած է այս բիբլիական հողին։ Մեծ Մասիսի լանջի Ակոռի գիւղը, որուն աւանդութիւնը կը կապէ «նոր մարդկութեան» նախահայր Նոյի անուան հետ, եղեր է հայկական հնագոյն բնակավայրերէն մէկը։ Այն կործանուեցաւ 1840թ. հունիս 20-ի երկրաշարժի ժամանակ։

Գերմանացի ճանապարհորդ, բնագէտ Մորից Վագները այդ երկրաշարժէն երեք տարի անց` 1843թ. Խաչատուր Աբովեանի հետ կը բարձրնայ  Ակոռի գիւղի տեղանքը։ Անոնց կը զարմացնէ, որ երկրաշարժը Ակոռիէն ոչ մի հետք էր թողեր, բայց ահա գիւղի հռչակաւոր այգիէն անվնաս էր մացեր 13 ծիրանէնի։

-Այսպիսի հրաշք կարող է միայն Հայոց աշխարհ ըլլալ,- զարմացած կը բացականչէ Մորից Վագները։- Ամէն ինչ կործանուեր է, համարեա բան չի մնացեր, բայց ամէնակարող շարժը չի կարողացեր գետին տապալիլ հայկական ծիրանէնիները։ Չէ՛, Խաչատուր, աս մեծ խորհուրդ ունէ։

-Ծիրանը հայկական երկիրի խորհրդանիշն է,- ըսեր է Մ. Վագները։