Պոլիս  երիտասարդները, ովքեր լը վերայսկեին  քաղաքացիներու խօսակցականը, շատ արագ «դուրս եկան վերայսկողութենէ»  եւ հասարակական վայրերը, տրանսպորտին մէջ թուրքերէն չխոսող մարդիկ կենթարկուեին ֆիզիկական յալածանքներու, ծեծի, բռնութեան: Հասարակական վայրեր ազգայնամոլ երիտասարդներու իրականացուցած վայրագութււններու մասին յետաքրքիր է այն ժամանակուա յայտնի լրագրողներէն Ջիհադ Բաբանի 1960 թ. «Ուլուս» թերթը յրատարակած յօդուածը, որտեղ կը նկարագրէ, թէ ինչպէս երիտասարդները նաւ դաժան ծեծի են ենթարկեր ազգային փոքրամասնութեան ներկայացուցիչ մը, ով համարձակուեր է թուրքերէն չխօսիլ: Յայտնի լրագրողը արտացոլելով այդ ժամանակուա մթնոլորտը` կը նշէ. «Այդ ժամանակ նման դեպքեր յաճախ  տեղի կունենային »: «Հայրենակից, թուրքերէն խօսէ» միջոցառման սկզբնական փուլը տեւեր է 3 ամիս եւ թուրքախօսութեան մակարդակը բարձրացնելէն աւելի շատ մեծըցուցեր է վախի մթնոլորտը փոքրամասնութիւններու շրջանը: Նկատինք նաեւ, որ այդ ազգայնամոլական միջոցառումը յետագայիս էլի կրկնուեր է. թուրք ուսումնասիրող-պատմաբան Այշե Հիւրի կարծիքով «Հայրենակից, թուրքերէն խօսէ»-ի առաջին փուլն արագ վերջացաւ, իսկ արդեն 1933 թ. սկսուած երկրորդ փուլն աւելի երկար տեւեց, որու ատեն հարձակումները եւ ճնշումները աւելի կատաղի էին, ինչի յետեւանքով բնիկներու ու փոքրամասնութիւններու ներկայացուցիչները ստիպուած էին հրապարակային քայլեր ընել: 

Այսպէս, այդ ժամանակ Բուրսայի, Տիգրանակերտի, Կիլիկիոյ, Անկարայի, Էդիրնէի եւ Քըրքլարելիի հրեաները իրենց մայրենի կամ «հարազատ լեզու» հռչակեցին թուրքերէնը, իրենք իրենց ձեռքով համայնքային կառոյցները կախեցին «Հայրենակից, թուրքերէն խօսէ» պաստառները: Իսկ Պոլիս  բնակուող հայ, յոյն, հրեա խումբ մը քաղաքացիներ յայտարարեցան, որ կը յիմնադրին «Թուրքերէն լեզուի տարածման միութիւն» կազմակերպութիւնը, որու խնդիրներն արդեն անուանումէ պարզ էին: