2022 թուականի սեպտեմբեր 13-ը կրկնապատկեց վիշտը, որը չէր սփոփուեր  դեռ 2 տարի անց: Ադրբեջանական հրոսակախումբի հարձակումները կասեցուեցան՝ շատ հերոսներու կեանքի գինով: Այդպիսի մը հերոս էր Արամը՝ քաջ, անկոտրում, հայրենանւեր ու վճռական: Հէնց այդ վճռականութեամբ ալ առաջ գնաց մահը յանուն հայրենիքի ու ընկաւ հերոսի մահով: 

Արամ Էդիկի Մնացականեանը ծնուեր է 2002 թուականի օգոստոս 1-ին Գեղարքունիքի մարզի Վաղաշէն գիւղը՝ Էդիկ եւ Նաիրա Մնացականեաններու ընտանիքը: Դեռ 12 տարեկանէ գացեր է ըմբշամարտի. 8 տարի զբաղուեր է սպորտով, մասնակցեր շարք մը մրցումներու, ցուցաբերեր փայլուն արդիւնքներ: 2008 -2020 թուականները կը սովրի Վաղաշ՝նի միջնակարգ դպրոցը: Արամի մասին մնացած դպրոցական  յիշողութիւնները  ու դրուագները միայն դրական էին. բարի, ընկերասէր, մշտապէս ժպտերէս ու կարեկից Արամը սիրելի էր բոլորի կողմէ: Հայրենասիրութււնն Արամի մէջ սերմանուեր էր դեռ մանկութենէ. առաջն ուներ պապի հոր՝ Խաչիկ Մնացականեանի հայրեաննուեր օրինակն ու մեծ անունը: Չնայած այն բանը, որ յնարաւորութիւն ուներ ծառաիւթիւն անցկըցնելու արտերկիր, մշտապէս կը կարեւորեր հայրենիքը  անձնւիրաբար ծառայիլը:  Արամը ծառաիւթեան զօրակոչուեցաւ  2021 թուականի փետրվարը Գորիսի զօրամասը ՝ մեծ ոգեւորութեամբ ու մարտական ոգով: Ծնողներն ու ընկերները կը պատմեն, որ երբեք չի տրտնջացեր ծառաիւթենէ, մեծ պատուով է  տարեր բոլոր դժուարութիւնները: Պատերազմի նախորդ գիշերը խօսեր է ընկերներու հետ, սակայն սեպտեմբեր 12-ի լոյս 13-ի գիշերը կապն ընդյատուեր է Արամի հետ: Գումարտակը, ոորտեղ կը ծառայեր Արամը, պատերազմը սկսուելուն պէս նահանջ հրամանն է տրուեր: Սակայն Արամը յրաժարուեր է թողնիլ մարտական ընկերոջն ու անոր յետեւէն վազեր է դիրքեր՝ մինչեւ վերջ մաքառելով ու ընկնելով հերոսի մահով: Կը պատմեն՝ դիրքերը, որտեղ կը կռուեր Արամը, բոլորը կը զոհուին: Արամին զոհուելու լուրը կը հաստատուի  Սեպտեմբեր  21-ին: Ընդամէնը 5 ամիս էր մացեր տուն վերադառնալուն, սակայն Արամն ընկաւ՝ հայրենի հողը աւելի հարազատ դարձնելով: