Նժդեհեան գաղափարներով դաստիարակուած ու մեծացած 20-ամեա Արտաշէս Յակոբեանը մայր հողը ամուր կանգնած ու մեծ հայրենասէր էր։ Երբ կը խօսեին Հայաստանէ արտագաղթելու մասին, կտրականապէս դէմ կարտայայտուեր, կըսեր․ «Որ ուրիշ երկիր ապրես, երկիրդ ո՞վ պիտի պահէ, զարգացնէ։ Եթէ վիճակը վատ է, մարդ ատկէ պիտի դասեր քաղէ, շտկէ»:

Երբ 44-օրեա պատերազմը սկսաւ, երկու ամիս էր մացեր զորացրմանը։ Անհամբեր կը սպասեր տուն գնալ։ Քոյրը՝ Մարիամը, կը յիշէ․ «Կը յեռաձայներ, կըսեր՝ մեռնեմ քեզի, ի՞նչ կա, ո՞նց ես, կարոտեր եմ բոլորդ, քիչ մը բան մնաց, ու պիտի գամ, բոլորիդ հետ ըլլամ, բոլորիդ կողքը»։  Արտաշէսը դիպուկահար էր։ Սակայն իր զենքէ բացի կրտսեր սերժանտը կը տիրապետէր նաեւ քանի մը այլ զինատեսակի։ 44-օրեա պատերազմի օրերը հերոսաբար կը կռուեր ամէնաթեժ կետերը՝ Ջրական, Յադրութ, Թաղաւարդ, Քերթ, Աւետարանոց, Կարմիր Շուկա։ Մարտական յմտութիւններու եւ ճիշտ յաշուարկներու շնորհիւ այդ օրերը ընկերներու հետ ոչնչացուցեր էր թշնամու մեծաքանակ մարդկային ուժ եւ մարտական տեխնիկա։

 Վերջին անգամ Արտաշէսը տուն էր զանգեր հոկտեմբեր 28-ին, իսկ նոյն օրը, երբ արդեն վիրաւոր կը փորձէր հրամանատարը փրկիլ, անոր գտաւ թշնամու ԱԹՍ-ն, եւ Արտաշէսն անմահացաւ։