«Քո յանդեպ սերը կը սկսուի հայրենիքի յանդեպ սէրէն, ու եթէ ես չպահեմ ամէն միլիմետրը, որ մերն է, էդ սերը գնալով կը պակսի թէ՛ քո յանդէպ, թէ՛ հայրենիքի», – այսպէս էր 44-օրեա պատերազմի հերոս Արեգ Ադուրեանը պատասխաներ սիրած աղջկա խնդրանքը` փորձիլ ծառաիւթեան չգնալ։
Արեգը, ում ընկերները Արեգակ կը կոչեին լուսաւորութեան ու պայծառութեան համար, չափէն շատ կը սիրեր Հայաստանի լեռները, ու անոնգ երկարաժամկետ յրաժեշտ տալ կարող էր միայն ծառաիւթեան գնալու եւ հայրենիքն ու լեռները պաշտպանելու համար։ Հայրն կ՚ըսէ՝ լեռներն իր կեանքն էին։ Երբ կը ծառայէր Իջեւան, լեռնագնացներու իրենց խումբը այդ տարածքը լեռ էր բարձրանալու։ Արեգը յատուկ այդ օրուա համար արձակման թերթիկ էր խնդրեր ու միացեր թիմը: Հատիսն էր սիրելի լեռը։Արեգն ամէնուր էր․ բժշկութենէ մինչեւ գրաֆիկ դիզայն, ԹՈՒՄՈ ու լեռներ։ Իսկ Երեւանը, իր ամէն անկիւնով ու շէնքով, Արեգի յաւերժխկան սէրն էր։ Երբ կարճաժամկետ կը մեկնէր Ռուսաստանի Դաշնութիւն՝ հորն այցելելու, անընդհատ կը գրէր ընկերները. «Երեւանս ո՞նց ա, կարոտած եմ»։ Շարունակելով հոր գործը՝ Արեգն ընտրեր էր բժշկութեան ուղին։ Սովրեր էր Մխիթար Հերացու անուան քոլեջի ատամնատեխնիկական բաժինը, ընդունուեր Հայբուսակ համալսարանի ատամնաբուժական ֆակուլտետը։ Ծառաիւթեան ընթացքին ալ բուժակ էր։ Հայրը կը պատմէ․ «Շատ ընկերասէր էր ու առանց չափազանցնելու՝ իր ընկերներու համար անգամ կեանքը կտար։ Եւ այդպէս ալ եղաւ: Հոկտեմբեր 19-ի առաւոտուն 10։15 իր դասակի վիրաւոր հրամանատար կը բերեէ, կը հասցնէ ինքնաշարժը ու կրնար հրամանատարի հետ դուրս գալ դիրքէն, բայց անոր կը թողնեն, ինքը կը վերադառնադ մարտի դաշտ։ 10։45 արդեն անմահացեր էր»։
Հայրն կ՚ըսէ, որ մինչ դեպքը տեղի ունենալը, կապուեր էր բոլոր սիրելիներու հետ ու խօսեր, կարծես կը զգար՝ ինչ է ըլլալու: Արեգի զոհուելէն ետք անոր փնտրեր են 51 օր, ընտանիքն անգամ չգիտեր՝ զոհուեր է, թէ գուցէ գերի է։ Երկար փնտրտուքներու արդիւնքը կարցեր են գտնիլ զինծառայողներու, ովքեր գիտեին դեպքը տեղի ունենալու վայրը եւ ուղեկցեր են ընտանիքը:
Արեգը միշտ լեռներն է ու ամէն անգամ լեռներ գնալիս կհանդիպեք զինքը: