1915 թուականի փետրւարը Երիտթուրքական ղեկավարութիւնը հայերու ցեղասպանութեան ծրագիրի գործնական կիրառումը սկսեց` առաջին յարուածը հասցնելով բանակ զորակոչուած հայ զինվորները: Դա պատահական չէր, անոնք ատորով կը ձգտէին հայերը զրկեր իրենց զինւորական ներուժէն: Թուրքական ռազմական նախարար Էնւերի` 1915թ. փետրւարը  արձակած հրամանով բոլոր հայ զինւորները զինաթափուեցին եւ, բաժանուելով 50-100-ական խումբերու, սպանուեցին: Ատոր յետեւանքով հայութիւնը սկզբէն եւեթ մնաց առանց զինւորական ուժի, որը կարող էր պաշտպաներ հայերը, անոնց տունը, ունեցուածքը եւ  բնակավայրերը քանզի հայկական բնակավայրերը մնացեր էին միայն ծերունիները, հիվանդները, կանայք, երեխաները եւ դեռահասները: 

Բանակ զորակոչուած հայ զինւորները ոչնչացնելէն ետք երկրորդ ծանր յարուածը հայերը հասցուեց 1915թ. ապրիլ 24-ին: Այդ օրը Կոնստանդնուպոլիս  ձերբակալուեցաւ եւ, առանց որեւէ պաշտօնական մեղադրանք ներկայացնելու, աքսորուեց Արեւմտեան Հայաստանի հայ մտաւորականութեան ընտրանին, այդ թուին` թուրքական խորհրդարանի` մեջլիսի հայ անդամներ, գրողներ, փաստաբաններ, ուսուցիչներ, լրագրողներ, բժիշկներ, հասարակական գործիչներ, հոգեւորականներ, արուեստի գործիչներ, թուով մօտ 800 մարդ: Անոնք բոլորը ոչնչացուեցան աքսորի ճանապարհը կամ աքսորավայրը` տեղ հասնելուն պէս: Ծրագրուած կերպով կը ձերբակալուեին  եւ կը սպանուեին հայ կուսակցական եւ քաղաքական գործիչները: Այդ ճակատագիրը արժանացան Զէյթունի յայտնի ղեկավար Նազարէթ Չաուշը, Վանի ականաւոր ազգային գործիչ Իշխանը, Ուրֆայի հաիւթեան ողջ ղեկավարութիւնը` մօտ 100 մարդ: Յունիս 15-ին Կ. Պոլիս  Սուլթան Բայազետ հրապարակը կախաղան բարձրացուեցին Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակեան կուսակցութեան 20 անդամները` քաղաքական գործիչ Փարամազի գլխաւորութեամբ: 

Օսմանեան կառավարութեան նպատակն էր անմիջապէս գլխատիլ Արեւմտեան Հայաստանի հայութիւնը, թողնիլ զինքը առանց զինական ուժի եւ քաղաքական ու մտաւորական ղեկավարութեան, կազմալուծիլ եւ բարոյալքիլ հաիւթինը եւ ատորով իսկ կանխիլ հաիւթեան կողմէն դիմադրութիւն կազմակերպելու որեւէ հնարաւորութիւն: Կարելի է ըսիլ, որ մօտ 60 հազար հայ զինւորներու ոչնչացումը եւ հայ մտաւորականութեան գլխատումը ճակատագրական եղան արեւմտահայութեան համար: Նա կորցոյց  իր կազմակերպչական եւ դիմադրողական ուժը, որով եւ կը բացատրուի  ցեղասպանութեան իրականացման համեմատաբար հեշտութիւնը եւ մեծ ծաւալները: Ատկէ ետք ջարդարարներն անցան հաիւթեան հիմնական մասի բռնի տեղահանմանը եւ ոչնչացմանն իր իսկ բնօրրանը` բուն Արեւմտեան Հայաստանը, Կիլիկիա, ինչպէս նաեւ Արեւմտեան Հայաստանի տարբեր շրջանները ու քաղաքները: Հայկական կոտորածները եւ տեղահանումը ընդգրկեցին ողջ Օսմանեան կայսրութիւնը: