1915 թուականի  մայիս 27-ին Երիտթուրքական կառավարութիւնը վավերացոյց Թալեաթի` մայիս 22-ի տեղեկագիրը եւ ներքին գործերու ու զինւորական նախարարութիւնները հրահանգեց ատոնց գործադրութիւնը: Նոյն օրը Թալեաթը տուեց հայերու տեղահանութեան եւ ջարդի հրամանագիրը։ Օրեր անց  Տիգրանակերտ-Խարբերդ ճանապարհայատուածը  մորթուեցան 1914թ. նոյեմբերէն ի վեր շինարարական ճամբարներ աշխատող 12 000 հայ զինւորներ: Արդեն հունիս 3-ին տեղահանուեցաւ  Հաճընի հայութիւնը:  Հունիս վեցէն տեղի ունեցավւ Արաբկիրի հայերու տեղահանութիւնն ու կոտորածը: Արաբկիրէն դուրս եկած հայերու քարաւանները հերթականութեամբ գնդակայարուեցան Եփրատի ափը, եւ այսպիսով յուլիս  վերջերը Արաբկիր այլեւս հայ չմնաց: Յուլիս 10-րէն սկսաւ Մուշի կոտորածը: 15 000 հայերէն փրկուեցան միայն 500-ը, իսկ գաւառի 59 000 հայ բնակչութենէ` միայն 9 000-ը: Արդեն յուլիս 15-ին Կարինի կուսակալ Թահսին կէդրօնը ուղղուած իր նամակը կը գրէր. «Կարինի շրջակայքը հայերու յանդէպ խժդժութիւններն անցեր են ամէն սահման: Դրամի եւ կանանց համար գործադրուած խայտառակութիւնները ծայրահեղորեն ամոթալի են եւ դէմ են մարդկութիւնը: Պետք է ատոր առաջն առնիլ եւ, մանաւանդ, վերջ տալ ամէն կողմ «Թեշքիլաթը մախսուսե» անուան տակ գործող չեթեներիը: Խարբերդի կուսակալը կը գրէ, թէ բոլոր ճանապարհները լեցուն են կանանց եւ երեխաներու դիակներով, եւ ժամանակ չենք գտներ  ատոնք  թաղելու համար: Լավ կըլլար, եթէ պահպանեինք մեր վեհանձնութիւնն ու ազգային կերպարը»: