Գագիկ Խաչատուրեանը ծնուեր է 1997 թուականին Երեւան ,բայց մանկութեան տարիները անցկացոյց Թբիլիսի:
Տաղանդաւոր փոքրիկը կը սիրէր երաժշտութիւն, Վրաստան հայկական երգչախումբի մենակատարն էր։ Վեց տարեկանը սկսաւ յաճախիլ Թբիլիսիի հայկական դպրոց, ու տաղանդաւոր փոքրիկը միանգամից աչքի ընկաւ: Յանդեսներու, թատերական ներկայացումներու համն ու հոտն էր։ Արդեն 2008 թուականին Գագիկի ընտանիքը որոշեց վերադառնալ հայրենիք։ 11-ամեա երեխան միշտ թաքուն կ՛երազէր Հայաստան ապրելու մասին, ու երեւի հէնց այդ սէրը անոր օգնեց յաղթայարիլ հայրենիքը իրեն սպասող դժուարութիւնները։Գագիկն ընդունուեց Երգի պետական թատրոն, եւ կարճ ժամանակ անց հայաստանեան կեանքը գունաւորուեց․ միջավայր մը, որը, ըստ անիր, թոյլ տուեց ինքն իրեն սիրել Հայաստան՝ որպէս իսկական հայ։ Գագիկը կը մասնակցէր բազմաթիւ մրցոյթներու ու հեռուստաշոուներու, կը ստանար պատուոգիրներ ու կը գրաւեր լսարաններ։ 2015 թուականին Գագիկն ընդունուեց Երեւանի Կօմիտասի անուան պետական կոնսերւատորիայի ակադեմիական երգեցողութեան բաժին, աւելի ուշ սկսեց երգել նաեւ Երեւանի Սուրբ Զորաւոր Աստվածածին եկեղեցին: Բանակ զորակոչուելու շրջանն էր, Գագիկն ուներ այլընտրանք՝ ծառայիլ Վրաստան, բայց միթէ դպրոցական տարիները հայրենիք ապրելու ու ստեղծագործելու երազանքով ապրած Գագիկը կրնար ընտրիլ այլ երկիր։ Կ՚ըսէր՝ եթէ կարիք ըլլայ, նոյնիսկ ամէնաթեժ կետեր եմ գնալու։ Ու գնաց Մեխակաւան ։ Գագիկը նոյնիսկ ծառայութեան ժամանակ էր աչքի ընկեր իր բացառիկ առաջադիմութեամբ։ Մեկ տարի անց կրտսեր սերժանտի կը կոչէր ստացեր, շատ ընկերներ ձեռք բերեր: Գագիկը պատերազմը ծառայակից ընկերները մենակ չթողած ու մինչեւ վերջին շունչը պայքարը յաւատով շարունակած բազում զինւորներէն մէկն է՝ նահատակուած, բայց անմահացած․ հայրենիքը կեանքէն առաւել սիրող զինւորներէն մէկը, որը գնաց՝ Հայաստան ապրելու ու արարելու երազանքն աչքերը:
Հոկտեմբեր երկուսը զանգեր էր ընկերներէն մէկը, ծնունդը շնորհաւորէր:
«Շնորհաւո՜ր, կը լսես, քեզի համար յրաւառութիւն ենք կազմակերպեր»: Հեռուէն կը լսուէին կրակոցի ձայները։ Դա Գագիկի կեանքի վերջին զանգն էր։