Էրիկ Եգանեանը 2011-էն կը ծառայէր Հայաստանի Զինուած ուժերու խաղաղապահ ստորաբաժանը՝ յետախոյզ էր։ Արցախի 44-օրեա պատերազմին առաջին օրը՝ սեպտեմբեր 27-ը, նա տանն էր։ Ընկերները կը պատմեն, որ Էրիկը պետք է մեկներ արտերկիր՝ խաղաղապահ առաքելութեամբ, բայց քանի որ երկրէն բացակայելու օրերը համընկնելու էին դստեր ծննդեան օրուան, նախընտրեր էր մնալ Հայաստան։ Երբ սկսուեր է պատերազմը, հրամանատարութենէ զանգեր ու ըսեր  են, որ իրերը հաւաքէ եւ երթա զօրամաս։ Ընտանիքի անդամներն այդպէս աէլ չեն իմացեր, թէ Էրիկն առաջնագծի որ յատուածն է։ Հոկտեմբեր 21-ը  հարազատներն այլեւս չեն կրցեր Էրիկին հետ կապ հաստատիլ։ Անհանգստացեր են, քանի որ նա օրուա ընթացքը քանի մը անգամ զանգեր է հարազատները, կասկածեր են, որ Էրիկը վիրաւոր է։ Էրիկը զոհուեր է հոկտեմբեր 21-ը, ժամը 14:30-ի սահմանները, Յադրութի շրջանի Դրախտիկ գիւղի մոտակայքը։ Ընտանիքն Էրիկի մարմինը գտեր է զոհուելէն մէկ շաբաթ անց։ Էրիկի կողքին է եղեր անոր ընկերը՝ Ալիկ Մանուկեանը։ Անոնք խաղաղապահ ուժերը միասին կը ծառայեին։ Դրախտիկ գիւղի դիրքերը յայտնուեր են շրջափակման մէջ, թշնամու հետ դէմ առ դէմ մարտ վարեր։ Եղեր են 4 հոգով՝ հրամանատար Արտակ Տոնոեանը, Ալիկ Մանուկեանը, Էրիկը, փոխգնդապետ Սերգէյ Աւետիսեանը, որը ինքնաշարժին ղեկին էր։ Ալիկը ոտքէն է վիրաւորուեր, հրամանատարը՝ ձեռքէն, իսկ Էրիկի ստացած վիրաւորումը մահացու է եղեր, քանի որ փամփուշտը վնասեր է ներքին օրգանները։ Օգնութեան եկած զինւորները վիրաւորները հաներ են շրջափակումէն: Անոնց տեղափոխեր են Կարմիր Շուկայի բուժարան, ապա՝ Ստեփանակերտ։ Որոշ ժամանակ անց ընկերները Էրիկի մարմինը դուրս են բերեր իրենց դիրքէն եւ տեղափոխեր Կարմիր Շուկային բուժարան: 40-ամեա Էրիկ Եգանեանը յետմահու պարգեւատրուեր է «Մարտական Խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանով եւ «Արիութեան համար» մեդալով։