Սեպտեմբեր 26-ի ուշ երեկոեան փոխգնդապետ Անդրանիկ Մանուկեանն առանձին զրուցեց երկու որդիներու հետ։ Այդ օրը սովորականէ երկար մնաց անոնց սենեակը։ Երբ կը պատրաստուեր քնիլ, կինը՝ Աննան, ըսաւ, թէ «հատ  մը ալ զաւակները գնամ տեսնեմ, գամ»։Ատոր նախորդ օրը զորամասէն տագնապ էին տուեր։ Փոխգնդապետն արդեն հասկըցեր էր, որ իրավիճակը սահմանը  լարուած է։

Սեպտեմբեր 27-ի լուսադէմը զորամասը նորէն տագնապ էին տուեր։ Փոխգնդապետ Մանուկեանն  արագ գացեր էր զորամաս։ Անդրանիկ Մանուկեանը  Թալինէ էր։ Արմատներով Մուշէն։ Անդրանիկն  աւարտեր է Վազգէն Սարգսեանի անուան ռազմական համալսարանն ու ծառաիւթեան անցեր Յադրութ։  2010 թ․ Անդրանիկը ծառաիւթեան տեղափոխուեցաւ Երեւան։ Զորամասերէն մէկը ծառայելէն ետք 2018-ի տարեվերջը տեղափոխուեր էր խաղաղապահ ուժեր։ 44 օրեաի ատեն Անդրանիկն սկիզբէն «Եղնիկներ» էր, մարտերու է մասնակցեր այնտեղ, ապա ՊԲ հրամանատար Ջալալ Յարութիւնեանի հրամանով տեղափոխուեր է Ջրական։ Այստեղ շրջափակման մեջ էին յայտնուեր։ «Հրաշքով դուրս են եկեր շրջափակումէն։ Իր հետ 40 հոգու հաներ է շրջափակումէն ու ոտքով հասեր են Յադրութ»,- կը պատմէ կինը։ Փոխգնդապետ Մանուկեանի վերջին մարտը եղեր է Դրախտիկ-Սղնախ յատուածը հոկտեմբեր 21-ին։

Դէպքի մասին ընտանիքն իմացեր է յաջորդ օրը՝ հոկտեմբեր 22-ին։ կինը  կըսէ՝ երեկոեան մարդկանց գալէն վատ զգացողութիւն ունեցաւ, հասկըցաւ, որ բան մը եղեր է։ Այդ օրն Անդրանիկ Մանուկեանի անունը յայտնուեր էր զոհուածներու անուանացանկը։ Ետքը ընտանիքը մարտական ընկերներէն ըսեր էին, թե Անդրանիկը ոչ ոք մահացած չի տեսեր, յնարաւոր է՝ նա փրկուած ըլլայ։ Յոյսն ապրեց մինչեւ նոյեմբեր 24-ը, երբ փոխգնդապետի մարմինը բերեցին։