Պատերազմէն երկու օր առաջ՝ սեպտեմբեր 25-ին՝ուրբաթ օրը, Խորեն Օհանեանը դիրքերէն տուն էր եկեր: Սեպտեմբեր 27-ի առաւօտուն տագնապ հրամանով նորէն բարձրացեր էր դիրքեր։ Անոր որդին՝ 10-ամեա Արտյօմը, բոլորէն լավ գիտեր հոր հերթափոխի օրերն ու զարմացեր էր, թէ ինչու հայրը նորէն գնաց, դեռ օրը չէր։
Անոր կինն ու երկու որդիները՝ 13-ամեա Ռոբերտն ու 10-ամեա Արտյոմը, սեպտեմբեր 28-ին տեղափոխուեր էին Երեւան։ Խորեն Օհանեանը կոչումով փոխգնդապետ էր, Յադրութի գունդի առաջին գումարտակի հրամանատարը։ Նա զոհուեցաւ զինադադարի օրը՝ նոյեմբեր 10-ի գիշերը, ԱԹՍ-ի յարուածէն Մարտունի-Ճարտար յատուածը:
Խորենի ընտանիքը վերջին տարիները կ՚ապրեին Յադրութ, ծնունդով Յադրութի շրջանի Ազոխ գիւղէն:
Պատերազմի օրերը ամուսնու հետ խօսելիս Արմինէն վստահ է եղեր՝ անոր հետ ամէն ինչ կարգին կ՚ըլլայ, Խորենը միշտ կնոջը յխւաստիացուցեր է, թէ ապահով տեղն է։
«Ես կը ջղայնանայի, կ՚ըսէի՝ Խորեն, էնպէս կը խօսիմ, ըսես բան մը չկա, միշտ տրամադրութիւնդ լաւ, միշտ դուխդ տեղը, կ՚ըսէր՝ որ տխրեմ, ի՞նչը կփոխուի, բա որ ես տխրեմ, էս զինւորները դուխաթափ չե՞ն ըլլայ, ես պիտի օրինակ ծառայեմ, չէ՞»,-կը վերյիշէ Արմինէն։
Խորենի գտնուելու վայրերու մասին ոչինչ յայտնի է եղեր, երբ Արմինէն հարցուցեր է, ամուսինը պատասխաներ է. «Կարեւորը՝ ողջ եմ, որ ըսեմ, ի՞նչ պիտի փոխուի»։
Ամուսնու զոհուելէն ետք զինակից ընկերներէն են տեղեկացեր, որ Խորենը պատերազմի օրերը եղեր է Յադրութ, ապա Մատաղիս ու Մարտունի:
Արտյօմը մինչ օրս կը յիշէ հոր հերթաափոխին օրերը, Խորենը սովորաբար ուրբաթ օրերը դիրքերէն տուն կու գար, մայրը ու եղբայրը կը յիշեցնէ՝ եթէ հայրը ողջ ըլլար, ուրբաթ տուն կգար։ Ամուսնու հետ Արմինէն վերջին անգամ խօսեր է նոյեմբեր 9-ի երեկոյան, ժամը 21։00-ին։ Իրեն բնորոշ հանգստութեամբ Խորենը կինը ըսեր է, որ ամէն ինչ կարգին է, Մարտունի է։ Այդ օրը երկար են խօսեր, Խորենը բոլորի մասին հարց ու փորձ է ըրեր, ետք կինը ըսեր, որ շուտով զինքը հեռատեսիլով ցույց են տալու։
«Մարտական խաչ» առաջին աստիճանի շքանշան ստացաւ, բայց դե ատ ինձի պետք չի, ինձ ինքն էր պետք, որ կողքս ըլլար, որ մեր երեխաները իրենց նպատակը հասցնեինք..»,-Խորենի նկարները թերթելով՝ կը պատմէ Արմինէն։
Խորեն Օհանեանը 36 տարեկան էր, Վազգեն Սարգսեանի անուան ռազմական համալսարանն ապադտելէն ետք աշխատանքի էր անցեր Իւանեանի զորամասը, ապա՝ Յխդրութին գունդը: