Սէյրանը դեսանտագրոհային վաշտի կազմը պատերազմի առաջին օրոգընէ մասնակցեր է մարտական գործողութիւնները Թալիշ, Աղդաբան, Մատաղիս, հոկտեմբեր 22-էն պաշտպաներ են Շեխեր գիւղը: Այնտեղ գտնուելու երրորդ օրը զոհուեր է հրետանային արկի պայթունէ բեկորը մեջքն է խոցեր, վաշտի տղաները Սէյրանը հասուցեր են մինչեւ Շտապ օգնութեան մեքենան, բայց փրկիլ չի յաջողուեր, բեկորը վնասեր է թոքը, Սէյրանհ մահացեր է հոսպիտալ տանող ճանապարհին վրայ:
Լոռու Մարզի Թումանեանն համայնքը ապրող ընտանիքի չորս զաւակէն երկրորդն էր Սէյրանը։ Իններորդ դասարանը որոշեր էր դուրս գալ դպրոցէն, ընդունուիլ ռազմական ակադեմիա. զինւորական կ՚ուզեր դառնալ, բայց ծնողները դեմ էին: Ընդունուեր է Ալավերդու արհեստագործական ուսումնարան, ծառայութիւնէ ետք կը ծրագրէր գնալ հոր քով Ռուսաստան՝ շինարարական արտագնա աշխատանքներու: «Բանակ գնալէն երկու ամիս առաջ, ընկերներու հետ կ՚աշխատէր Քոբայրավանքի վերականգնման շինարարութեան մէջ, հիմա՝ Սէյրանի զոհուելէն ետք, յաճախ կ՚երթանք էնտեղ»,- կը պատմէ մայրը: 2019թ.-ի յունւարը Սէյրանը զորակոչուերէ ծառայութեան Արցախ, իր ցանկութեամբ տեղափոխուեր է Դրմբոնի դեսանտագրոհային գումարտակ, նռնակաձիգ էր: Ծնողներու հետ խոսելիս ծառայութենէ միշտ գոհ է եղեր. զինւորականի գործը միշտ է սիրեր: Պատերազմի առաջին չորս օրը Սէյրանի հետ կապ չեն կարողացեր հաստատիլ (ծանր մարտերու մեջ էին Թալիշ), բայց հոկտեմբեր 2-էն օրը երկու անգամ զանգեր եւ յամոզեր է տնեցիները, որ չանհանգստանան, եւ, որ իրենք մարտական գործողութիւններու չեն մասնակցեր:
Սէյրանի հետ վերջին անգամ յեռախոսոխ խօսեր են հոկտեմբեր 22-ի գիշերը:
«23-ին, 24-ին չ՚յեռաձայնեց, կը մտածէի երեւի հարմար չի, հոկտեմբեր 25-ին շատ կը սպասեի որ կը զանգի, էդ օրը իր ծննդեան օրն էր, էդ օրը Սէրյանս կդառնար քսան տարեկան, բայց չ՚յեռաձայնեց, յաջորդ օրը իմացա, որ տղաս զոհուեր է»,- կը պատմէ մայրը:
Սէյրան Սիմոնեանը հետմահու պարգեւատրուեր է Արիութեան մեդալով եւ Թումանեանի անուան մեդալով, յուղարկաւորեր է Թումանեան համայնքը՝ ընտանեկան գերեզմանոցը: