Ռազմաճակատը Իւրին նաեւ Մոնթէ անունով կը դիմեին:
«Յամարձակութեան համար»,- կ՚ըսէ հայրը։ Իւրին զորակոչուեր էր 2019 թ․ հունիս 5-ին։ Իւրին կը ծառայէր Արցախի Մարտունու 2-րդ պաշտպանական շրջանը (Մարտունի-2)։ Հրետանաւոր էր։
Ամսու 27-ին Իւրին՝ նոյնպէս Արցախ ծառայող դասընկերոջ ծնողները պետք է զաւակը տեսակցութեան գնային։ Իւրայի Մայրը կը պատմէ , թէ ինչպէս իմացան պատերազմի մասին․ «Որ Մարտունի կ՚երթայինք, միշտ գիշերն դուրս կու գայինք, որ լուսադէմը հասնինք, ամբողջ օրն անցկըցնենք այնտեղ։ Ամսու 27-ին՝ ժամը 07։30-ին, Իւրիի դասընկերոջ ծնողները զանգեցին։ Ես ալ կ՚ըսեմ՝ Նէլլի, դե տուր խօսեմ Իւրիին հետ։ Ըսեց՝ պատերազմ ա սկսուեր, չենք կարողացեր գնալ»։ Նոյն օրը Իւրին զանգեր էր հայրը, ըսեր, թէ պետք չի անհանգստանալ։
Իւրին Դ-20 հրանոթի յաշուարկի հրամանատար էր։ Մինչեւ պատերազմը զինքը ցանկացեր էին սերժանտի կոչում շնորհիլ, բայց յրաժարուեր էր՝ ըսելով, որ կկատարի բոլոր պարտականութիւնները, բայց առանց կոչումի։
Հայրը կը պատմէ, որ ըստ զինւորականներու՝ Իւրին Դ-20 հրանոթէն թշնամու ուղղութեամբ առանց դադարի 140 արկ է արձակեր, այնինչ, ըստ կարգի, 40 արկէն ետք անհրաժեշտ է զէնքը դադար տալ որ շարքէն դուրս չգա, մաքրիլ փողը։ Հրանոթի պարանը անընդհատ քաշելէն Իւրին աջ ձեռքը վնասեր էր ու վիրակապեր:
Հայր ու որդի շատ մտերիմ էին։ Մհերն կ՚իսէ ծառայութեան ժամանակ օրական 4-5 անգամ հեռախոսով կը խօսեին, բայց պատերազմի մասին Իւրին ոչինչ չէր պատմեր: Մայրը կը յիշէ, որ որդին հայրն անընդհատ կը յորդորեր չանհանգստանալ, կը գոտեպնդեր, որ ամէն ինչ լավ է ըլլալու:
«Մարգարեութիւն բառը կա՞։ Ես լրիւ կը զգայի: Հոկտեմբեր 23-ին արդեն տագնապի մէջ էի։ Երբ իմ սենեակէս մտա հիւրասենեակ, Իւրին տեսա՝ էստեղ նստած էր ֆորմայով։ Ու իմ ներսս ըսի՝ Իւրիի հետ բան ա կատարուեր»,- կը վերյիշէ հայրը։ Նոյն օրը Իւրին եւս 4 հոգու հետ զոհուեր է Մարտունի-2-ի դիրքերը թշնամու ինքնաթիռի արձակած ռումբէն: Ծնողներն այդ մասին իմացեր են յաջորդ օրը։ Իւրին յետմահու արժանացեր է Արցախի «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի ու «Մարտական ծառայութիւն» մեդալի, պարգեւատրուեր է նաեւ Կապան համայնքի «Կապան» մեդալով։