2020 թուականի նոյեմբեր 14-ին Արցախի արտակարգ իրավիճակներու պետական ծառայութեան աշխատակիցները ռուս խաղաղապահներու միջնորդութեամբ Շուշիի վարչակազմի շէնքի յարակից տարածքէն դուրս են բերեր 50-ամեա Արամայիս Մկրտչեանի դին։
Դատաբժշկական փորձաքննութեամբ պարզուեր է, որ Արամայիսը մահացեր է գլուխի հրազենային վնասուածքէն: Մարմինի վրայ եղեր են նաեւ խոշտանգման յետքեր՝ կտրուած են եղեր ականջները։
Արամայիս Մկրտչեանն արցախեան առաջին պատերազմի մասնակից էր։ 1992 թ․ Շուշիի ազատագրումէն ետք նա բնակութիւն է հաստատեր այնտեղ։ Արամայիս Մկրտչեանը ծնուեր է 1970 թ։ Արցախեան առաջին պատերազմը վիրաւորուեր էր, կորցուցեր աջ աչքը, գլուխն ալ մանր բեկորներ ուներ, որու պատճառաւ յետագա ամբողջ կեանքը գլխացավեր կ՚ունենար եւ ցաւազրկողներ կ՚ընդուներ: Շուշի կը բնակուեր մօր հետ։ Շուշի կ՚ապրեին նաեւ երկու դուստրերը՝ իրենց ընտանիքներով: Արամայիսը պահեստազորը յաշուառուած չէր, քանի որ ուներ հաշմանդամութեան կարգ։ 2020-ի սեպտեմբեր 27-ին սկսուած պատերազմի առաջին օրերը Արամայիսը ընտանիքով Շուշի էր, հոկտեմբեր 1-ին նա Երեւան է ճանապարհեր մայրը, հոկտեմբեր 14-ին՝ դուստրերը եւ թոռները, իսկ ինքը մնացեր է Շուշի՝ չցանկանալով լքել իր քաղաքը:Արամայիսին հետ վերջին հեռախօսազրոյցը եղեր է նոյեմբեր 4-ին։ Դստերը՝ Անին, զգուշացուցեր է, որ էլեկտրաէներգիա չունին, եւ որ հեռախօսի մարտկոցը շուտով պիտի նստէ: Այդ ժամանակ Անիի ամուսինը՝ Արթուր Հայրապետեանը, դեռ Շուշի է եղեր, եւ պարբերաբար կինը յայտներ է, որ հայրը լաւ է։
Նոյեմբեր 6-ին Արթուր Հայրապետեամը Շուշիի իրենց տարեց յարեւանը տարհանելիս փորձեր է նաև դուրս բերիլ աները, բայց նա կրկին յրաժարուեր է։ Երբ Արթուրը ցանկացեր է վերադառնալ Շուշի, զինքը այլեւս թոյլ չեն տուեր մտնիլ քաղաք․ ճանապարհը գնդակոծուեր է։