«Քրդստան» բառն առաջին անգամ երեւան է եկեր եւ շրջանառութեան մէջ մտեր XII դարը, սելջուկներու տիրապետութեան շրջանը: Նորագոյն շրջանը պատմական գրականութեան մէջ յաճախ կարելի է հանդիպիլ «Իրանական Քրդստան», «Իրաքեան Քրդստան» եւ «Թուրքական Քրդստան» տերմինները: Վերջինի տակ կամայական եւ բռնազբոսիկ կերպով յաճախ կը մտցոգի ողջ Արըգմտեան Հայաստանի տարածքը: Դա կը սկզբնաւորուի XIX դարի կեսերէն, երբ, առաջնորդուելով իրենց որդեգրած հակահայկական քաղաքականութեան շահերով, թուրքական կառաւարող շրջանները, որոնք մինչ այդ Արեւմտեան Հայաստանը կը կոչէին «Էրմինիստան» կամ «Էրմենիստանի քեբիր» (Մեծ Հայաստան), այդ երկրամասը սկսան անուանիլ Քրդստան:
Բրիտանական քաղաքագէտները, որոնք մտահոգուած էին Արեւմտեան Հայաստանի հայութեան ռուսասիրական ձգտումներու վերելքէն եւ իրենց մերձաւորարեւելեան քաղաքականութեան հիմնարար սկզբունքն էին յայտարարեր Օսմանեան կայսրութեան ստատուս քվոյի պահպանումը, հաճոյքով ընդօրինակեցին թուրքական դիվանագիտութեան այդ հնարքը: Արտառոցը, սակայն, այն էր, որ ռուսները եւս աստիճանաբար իրենց դիւանագիտական գրագրութեան մէջ Արեւմտեան Հայաստանը սկսան անուանիլ «Թուրքական Քրդստան»՝ նոյնիսկ իրենց քարտեզները Հայկական բարձրավանդակը կոչելով «Քրդստանի բարձրավանդակ»: Ընդ որում, Կարինի գոտին կ՚անուանուեր Հյուսիսային Քրդստան, իսկ Բիթլիս – Վանը՝ յայաւային: Այս ամէնի առթիվ ժամանակին հայ անուանի պատմաբան Նիկողայոս Ադոնցը կատարեր է յետեւեալ դիտարկումը. «Շատերը հաճելի է փոխադրիլ քրդական հարցը հայկական սարահարթ եւ այստեղ փնտրիլ անոր լուծումը» : Մեր օրերը եւս քուրդ որոշ ազգայնամոլներ, որոնք տարուած են պատմութեան կեղծարարութեամբ, իրենց մտավարժանքներու արգասիքը յանդիսացող` տարբեր երկիրները յրատարկուող գիրքերը, քարտեզները եւ այլուր, առանց այլեւայլութեան Արեւմտեան Հայաստանն կ՚անուանեն «Թուրքական Քրդստան»: Աւելին, անոնք «քրդականութեան» արմատները կը տանին դէպի այնպիսի խորը հնութիւն, որու վերաբերեալ առհասարակ գոյութիւն չունին հավաստի տուեալներ : Իրենց պատմաբան հորջորջող այդ մարդիկ, առանց փաստարկներու ու գիտական յիմնաւորումներու, յաճախ իրենց անգիտութիւնը հասուցելով մինչեւ զաւեշտի աստիճանի,ոգի ի բռին կը փորձեն «ապացուցիլ», որ Արեւմտեան Հայաստան քրդերը տեղաբնիկներ են կամ ավտոխտոն բնակչութիւն, որ անոնց պատմական կեանքն այդ տարածքը սկսուեր է անհիշելի ժամանակներէն: «Ոմանք,– կը գրէ Ն. Ադոնցը,– խելքէն դուրս ջանալով, այնքան հեռու գացին, որ չէին քաշուի պնդիլ, որ քրդերը Հայաստան բնիկներ են եւ որ այսպէա կոչուած Հայաստանը հնէն ի վեր քրդերու բնակեցման վայր է եղեր: Այդ բոլորն անշուշտ կ՚արուի միայն այն բանի համար, որպէսզի յիմնաւորուի քրդերիւ իրաւունքը Հայկական լեռնաշխարհի վրայ հայերու հետ համահավասար»: Իրականը, ընդհուպ մինչեւ ուշ միջնադար, հայկական լեռնաշխարհը քրդեր գոյութիւն չեն ունեցեր: Նշուած տարածքը քրդական էթնիկական տարրի առկայութեան մասին տեղեկություններ չկան ինչպես օտար, այնպես ալ հայկական աղբիւրները: Հայաստանի եւ առհասարակ Առաջաւոր Ասիայի միջնադարեան պատմութեան փայլուն գիտակ Ադոնցը, իր գիտական պրպտումներու ընթացքը Հայկական բարձրավանդակը չգտնելով քրդական հետք, աներկբայորեն յանգեր է յետեւեալ եզրակացութեան. «Քրդերը Հայաստան կ՚ապրեն ամէնեւին ալ ոչ անյիշելի ժամանակներէն, ինչպէս որ սովորաբար կը պնդեն քիչ իրազեկ անձիք, երկրամասի պատահական այցելուները, մեծ մասամբ զանազան տերութիւններու քաղաքական գործակալները» : Մեկ այլ առիթով նա կը գրէ. «Քրդերը չեն ապրեր Հայաստան անյիշելի ժամանակներէն, այլ տեղափոխուեր են այստեղ թուրքական կառաւարող շրջաններու կողմէն» :