Մինչեւ ուշ միջնադար, հայկական լեռնաշխարհը քուրդեր գոյութիւ չեն ունեցեր: Նշուած տարածքը քրդական էթնիկական տարրի առկայութեան մասին տեղեկութիւններ չկան ինչպէս օտար, այնպէս ալ հայկական աղբիւրները: Հայաստանի եւ առհասարակ Առաջաւոր Ասիոյ միջնադարյան պատմութեան փայլուն գիտակ Ադոնցը, իր գիտական պրպտումներու ընթացքը Հայկական բարձրավանդակը չգտնելով քրդական յետք, աներկբայորեն յանգեր է յետեւեալ եզրակացութեան «Քուրդերը Հայաստան ապրում են ամէնեւին ալ ոչ անյիշելի ժամանակներէն, ինչպէս որ սովորաբար կը պնդեն քիչ իրազեկ անձիք, երկրամասի պատահական այցելուները, մեծ մասամբ զանազան տերութիւններու քաղաքական գործակալները» : Մէկ այլ առիթով նա կը գրէ. «Քուրդերը չեն ապրեր Հայաստան անյիշելի ժամանակներէն, այլ տեղափոխուեր են այստեղ թուրքական կառավարող շրջաններու կողմէն»: Բացառուած չէ, սակայն, որ VII դարը` արաբական արշաւանքներու շրջանը, արաբներու նոր կրօնը՝ իսլամը, ընդունած քրդական քանի մը ցեղեր արշաւող բանակներու հետ մուտք գործած ըլլան Արեւմտեան Հայաստան` հաստատուելով անոր յարաւային շրջաններու առանձին վայրերը: Իսկ XI–XIII դարերը սելջուկեան եւ մոնղոլական արշաւանքներու ժամանակ քրդական աւագանու մասը մը, ծառայութեան մէջ մտնելով անոնց քով, Վանա լճի եգ Արեւելեան Եփրատի ավազանները հողային տիրոյթներ ստացաւ` փորձելով գրաւուած այդ հողերը ստեղծիլ ցեղային անկախ կամ կիսանկախ միաւորումներ: Ատկէ էին, օրինակ` Բիթլիսի, Սասունի, Չմշկածագի եւ այլ վայրերը հաստատուած քրդական իշխանապետութիւնները: XIV–XV դարերը եւս նկատուեր է քուրդերու որոշ շարժում Տաւրօսէն հիւսիա դէպի Արեւմտեան Հայաստան:
«Բացառութեամլ Վանի եւ Բիթլիսի իշխող տուներու, որոնք կու գան Թեմուրի ժամանակնրէն, մնացեալ քրդական տիրոյթները Հայաստանի նուած շրջանները՝ Եփրատի երկայնքով եւ Տիգրիսի ակունքները, առաջացեր են թուրք-պարսկական պատերազմներու ժամանակ՝ XV և XVI դարերու սահմանագը»: Այդ բոլորով հանդերձ, ընդհուպ մինչեգ XVII դարը հայ ժողովրդի բնօրրանը քրդական էթնոսի զանգվածային առկայութեան մասին տեղեկութիւններ չկան: