XVI դարու հէնց արշալոյսին ատեն քաղաքական ասպարեզ իջաւ նոր յզոր ուժ մը՝ Սեֆեաններու (Սեֆևիների) իրանական պետութիւնը, որը ծնունդ առնելէն անմիջապէս ետք դարձաւ ռազմաավարական Օսմանեան կայսրութեան թշնամի: Այդ նոր պետութեան հրապարակ իջնելով Մերձաւոր Արեւելքը յիմնաւորապէս փոխուելու էր պատմութեապ ընթացքը, առաւել եւս, որ սեֆեաններն անյապաղ ձեռնամուխ եղան Օսմանեան Թուրքիոյ նկատմամբ ծաւալապաշտական քաղաքականութեան իրականացման:
Ի սկզբանէ Իրանի նոր տիրակալի՝ շահ Իսմայիլ I-ի քրդական քաղաքականութիւնն աչքի կ՚ընկներ կրօնական ու քաղաքական ծայրաստիճան անհանդուրժողականութեամբ: Իսլամի շիա ուղղութիւնը պետական կրօն հռչակած շահը յատկապէս կ՚անհանըստացնէր քուրդերու դավանակցութիւնը թուրք-սուննիներու հետ: Ուստի նա սկսաւ քուրդերը բռնութեամբ պարտադրիլ շիականութիւնը: Շահի քրդահալած քաղաքականութիւնն ուներ նաեւ մէկ այլ դրդապատճառ: Նա կը ցանկընար իր ենթակայութեան տակ գտնուող քրդական անկախ ու կիսանկախ բոլոր իշխանութիւնները վարչականորեն ենթարկիլ իր պետութիւնը, վերացնիլ քրդական ցեղային աւագանին, անոնց տիրոյթները յանձնիլ իր դրածոները կամ, ծայրահեղ պարագային, քրդական առաջնորդները վերածիլ հլու ղզլբաշներու: Այս բոլորի յետեւանքը եղաւ այն, որ քուրդերը համակուեցան շահ Իսմայիլը դիմադրելու անկոտրում վճռականութեամբ : Միաժամանակ թէ՛ Իրանի եւ թէ՛ Թուրքիոյ քուրդերը սկսան հակուիլ դէպի Օսմանեան կայսրութիւնը, հանձին անոր` պաշտպանութիւն փնտրելով շահ Իսմայիլը յալածանքներէն::
Օսմանեան կայսրութիւնը չյապաղեց օգտուիլ սեֆեաններու նկատմամբ քուրդերու թշնամական տրամադրութոգներէն: Յակառակ շահ Իսմայիլը, որը քրդական բեյերը կը վռնդէր անոնց գրաւած հողերէն, թուրքերը, ընդյակառակը, կը բաշխէին հողեր` աշխատելով անոնցմէ պարսիկներու համար ստեղծիլ թշնամի ուժ: Այդ շրջանը հանձին Սեֆեան պետութեան` օսմանցիները կը տեսնէին ուժ մը, որը ոչ միայն ի վիճակի էր կաշկանդելու իրենց հարձակողական եռանդը, այլեւ կարող էր լուրջ արգելք հանդիսանալ Եփրատէն արեւելք կայսրութեան ծաւալման ճանապարհը:
Երկու հարեւանների թշնամական հարաբերություններու գլխաւոր պատճառներէն մէկը Հայաստանն էր` շնորհիւ ռազմաստրատեգիական իր կարեւորագոյն դիրքի: Առաւել եւս, որ Հայկական լեռնաշխարհը «կը յառնէ Միջագէտքի հարթավայրի վրայ» : Լեոյի արտայայտութեամբ` «Օսմանեան պետութիւնն անկարող էր թողնիլ Հայկական բարձրավանդակը Պարսկաստանի ձեռքը, որովյետեւ այդ կնշանակեր արգելիլ թուրքերու շարժումները Միջագէտքի եւ Սիրիոյ շրջանները եւ մշտական վտանգի մէջ պահիլ նոյնիսկ բնիկ օսմանեան հայրենիք Փոքր Ասիոն եւ Միջերկրական ու Սեւ ծովի ափերը» :