2020թ․-ի սեպտեմբեր 26-ին Արամայիս Հայրապետեանի 28-ամեակն էր, նոյն օրը Արամայիսի նշանադրութիւնն էր, իսկ 27-ի առաւօտուն պայուսակը պատրաստ էր Արցախ մեկնելուն համար:
Բժիշկ, կապիտան Արամայիս Հայրապետեանը զոհուեր է 44-օրեա պատերազմին 42-րդ օրը՝ վիրաւորը օգնութեան հասնելու ճանապարհը՝ ականի պայթիւնիէ։ Արամայիսը ընտանիքի անդամները խոստացեր էր վերադառնալ եւ կիսատ մնացած խնջոյքը շարունակիլ պատերազմէն ետք: Ընտանիքին անդամները վստահեցուցեր էր, թէ ապահով տեղ ըլալլու է, զինքճ վտանգ չի սպառնար:Արամայիսը 2020թ․-ի օգոստոսը Մարտունի աւարտեր էր ռազմական բժշկի ծառայութիւնն ու Հայաստան վերադարձեր։ Նա ուսումը շարունակելու էր օրդինատուրա, աշխատելու էր Մուրացանի անուան հիվանդանոց՝ քիթ-կոկորդ-ականջ մասնագիտացմամբ։Պատերազմի սկսուելէն ետք զինքը ու իր 3 ընկերները համալսարանը չէր թոյլատրել մեկնիլ Արցախ, քանի որ նոր էին աւարտեր ծառայութիւնը։ Արամայիսը կը դիմէ գրիլ պաշտպանութեան նախարարութիւն ու խնդրեր զինքը կրկին նշանակիլ նախկին պաշտօնը: Հոկտեմբեր 1-ին մեկներ է երկրորդ պաշտպանական շրջան (Մարտունի 2)։ Վաղ տարիքէն Արամայիսը որոշեր էր բժիշկ դառնալ։ 2008-ին ընդունուեր է Հերացու անուան բժշկական համալսարանի ընդհանուր բժշկութեան ֆակուլտետ։ Յետագային ուսումը շարունակեր է որպես ռազմական բժիշկ։ Ինտերնատուրան աւարտելէն ետք ծառայութեան էր անցեր Շուշի, այնույետեւ՝ տեղափոխուեր 2-րդ պաշտպանական շրջան, նախ՝ որպէս բուժկետի պետ, ապա՝ բուժծառայութեան պետ։ Արամայիսի ընտանիքը կը բնակուի Կոտայքի մարզի Զովունի գիւղը: Ծառայութենէ վերադառնալէն ետք Արամայիսը վերանորոգեր է տան շքամուտքը, խոհանոցը: Մայիսը տան կրտսերն էր, թեեւ քրոջէն ընդամէնը 11 ամսով էր փոքր, բայց քոյրը միշտ խնամեր է զինքը, կատակով կ՚ըսէր՝ երբ պիտի վերջապէս ամուսնանա, որ զինւորական համազգեստն արդուկող ըլլայ:
Պատերազմին օրերը Մայիսն ամէն օր կը զնագեր, կը զրուցեր նշանածի ու ընտանիքի անդամներու հետ, կը խնդրեր տեղեկացնիլ՝՝ ինչ կ՚ըսեն լուրերով, ինչ նորութիւններ կը յայտնեն:
Օր մը զանգեր է մայրն ու սկսեր բարձր հեկեկալ․ «Ամէնամօտ ընկերներէն մէկն էր զոհուեր՝ բժիշկ Հարութիւն Չոբանեանը, որն իր հետ գնացած 3 բժիշկներէն մէկն էր։ Կանչ են տուեր վիրաւորը տեղափոխելու համար, վիրաւորին դէմքը փակուած է եղեր, բայց Մայիսը ձեռքի մատանիէն ընկերոջը ճանաչեր էր»,- կը պատմեն ընտանիքին անդամները։Ստեփանակերտի հիվանդանոցը Արամայիսը հանդիպեր են Բժշկական համալսարանի քանի մը ուսանողներ, անոնցմէ Դիանա Սայիեանը հետագային այցելեր է Արամայիսիպ ընտանիքը եւ պատմեր, որ վնասուեր էին Արամայիսի ողնաշարի սկավառկները, բայց սեղմիրան (կորսետ) է հագեր ու շարունակեր վիրաւորները օգնութիւն ցոյց տալ։
Հոկտեմբեր 28-ին ԱԹՍ-ն յարուածեր է շտապօգնութեան ինքնաշադժը, որու մէջ եղեր են Արամայիսն ու վիրաւորներ։ Արամայիսը բեռնախցիկն էր, կարողացեր է ինքնաշարժէն դուրս թռչիլ, ողնաշարի սկավառակները վնասուեր են։ Ընտանիքին անդամները չի ըսեր, որ վնասուածք ունէ, ըսեր է, որ հնարաւորութիւն կա տուն վերադառնալու։
Նոյեմբեր 8-ի առաւօտուն Մայիսը հեռաձայներ է մայրը, ըսեր, որ Շուշին «տուեր են»։ Սա եղեր է մոր եւ որդու վերջին խօսակցութիւնը։ Արամայիս Հայրապետեանը զոհուեր է վիրաւորը օգնութեան հասնելու ճանապարհը՝ Մարտունի քաղաքէն դեպի հիւսիս արեւելք։ Շտապօգնութեան ինքնաշարժը պայթեր է ականին վրայ, անոր հետ զոհուեր է նաեւ շտապօգնութեան ինքնաշարժի վարորդը՝ Դանիէլ Աւետիսեանը:
Արամայիսը նոյեմբեր 8-ին վիրաւորը օգնութեան պիտի գնար բժիշկ Դաւիթ Ղազարեանի հետ, որը վերջինիս դասախօսն է եղեր, սակայն Ղազարեանը կանչի պահին զրահաբաճկոն չի ունեցեր, եւ Արամայիսը զինքը խնդրեր է մնալ։ «Անընդհատ ինքնաշարժները կ՚աշխտեին, վիրաւորները կը տեղափոխեինք, երբ 10 րոպեանոց դադար եղաւ, գնացինք, որ որոշ իրեր բերենք, սնունդ եւ այլ պարագաներ։ Ես շտապ գնացի՝ առանց զրահաբաճկոնի ու գլխարկի, բայց ճանապարհին կանչ եղաւ, ըսին՝ հետ եկեք, վերադարձանք։ Մայիսն ալ մէկ ուրիշ բժշկի հետ քաղաքացիական ինքնաշարժով էր, ըսի՝ գնանք կանչի յետեւեն, բայց երբ տեսաւ, որ զրահաբաճկոն ու գլխարկ չկար, ըսաւ՝ Դաւիթ Մհերիչ, դուք մացե՛ք, ես կգնամ»,- կը պատմէ բժիշկ Դաւիթ Ղազարեանը:
Նոյեմբեր 8-ի երեկոյան բարեկամները հերթով այցելեր են Հայրապետեաններու տուն, ըսեր, որ Մայիսը վիրաւոր է, իսկ ընկերները չեն պատասխաներ հեռախօսազանգերը: Արամայիս Հայրապետեանը ընտանիքին անդամները յուղարկավորել են Զովունիի գերեզմանատանը։ Արամայիս Հայրապետեանը յետմահու պարգեւատրուեր է «Արիութեան համար» մեդալով եւ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով։