19-րդ դարին վերջը սկսուած հայկական ազատագրական պայքարին ժամանակ հայ հայրենասէրներու գլխաւոր թշնամիները օսմաններն էին՝ արեւելեան Փոքր Ասիոյ մուսուլմանները՝ հիմնականը քրդերն ու թուրքերը։ Հայկական հայրենասիրական շարժման ձեւաւորումը սկսուեր է 1878 թուականի ռուս-թուրքական պատերազմին աւարտը եւ ուժեղացեէ Օսմանեան կայսրութեան քրեական օրենսգիրքի 166-րդ յօդուածի ներդրմամբ ու Կարինի տաճարի արշաւանքով։ Յօդուած 166-ը նախատեսուած էր զէնքի տիրապետման վերաձսկողութեան համար, սակայն կ՚օգտագործուէր հայերու դէմ՝ սահմանափակելով անոնց զէնքի տիրապետումը։ Տեղի որոշ քուրդ ցեղեր զինուած են եղեր եւ հայերուն վրայ յարձակուելու հրաման են ունեցեր: Սակայն յարկ է նշիլ նաեւ, որ ոչ բոլոր քրդերն են մասնակցեր հայերու սպանութիւնները, շատերը նոյնիսկ օգներ են հայերը փախչիլ Օսմանեան կայսրութենէ: Շատ քուրդ քաղաքական գործիչներ հայերը թաքուցեր են Համիդիե կորպուսէն եւ թուրք զինւորներէն. այդպիսի քրդերէն էր Խնուսի քուրդ քաղաքապետը։ Այնուամէնայնիւ, քուրդերը մեծ դեր խաղացին Հայերու դէմ իրականացուած ցեղասպանութեան իրականացման ժամանակ։