Ամէն առաւոտ Աբգարը հեծանիւով կը շրջէր նոր արթնացող քաղաքը: Հիմա հեծանիւը դրուած է բարձրահարկ շէնքի բացօթեա փոքր միջանցքը՝ կարծես, ներքուստ սպասելով ընկերը, որու հետ հարիւրաւոր կիլոմետրեր են անցեր։ 2020 թ․ Աբգարն ընդունուեր էր Ֆրանսիական համալսարանի իրաւաբանական ֆակուլտետ։ Տնեցիները ըսեր էր, որ Հայաստան միջազգային իրաւունքի մասնագէտները քիչ են, եւ ինքը պիտի միջազգային իրաւունքի մասնագէտ դառնա, որ Հայաստանի շահերը կարողանա լաւ ներկայացնիլ:
2020 թ․ յուլիս 24-ը զորակոչուեր էր՝ այդպէս ալ չհասցնելով գոնէ անգամ մը համալսարանի դուռը բացըլ որպէս ուսանող։ Աբգարն ընտանիքի երեք երեխաներէն կրտսերն էր՝ Դիանայէն եւ Արմենակէն ետք: Եղբորէն շատ տարբեր էր։ Շախմատիստ եղբորը յատուկ է չխօսկանութիւնն ու ինքնամփոփ ըլլալը: Հայրն կ՚ըսէ՝ Արմենակիմ հետ Տոկիո գնաս-գաս, եթէ չխօսեցնես, չի խօսեր, իսկ Աբգարը յակառակն էր։
Երբ նա դեռ փոքր էր, չէր սիրեր, որ ոտանաւորներ անգիր կը սովրցնեին կամ հեքիաթներ կը պատմեին: Փոխարենն անդադար կրնար լսիլ «Սասունցի Դաւիթ» էպոսը։ Աբգարի զորակոչուելէն շաբաթ մը առաջ Արմենակը զորացրուեր էր։ Ու Աբգարը վիճակահանութեանբ ընտրեր էր Յադրութի զորամասը, որտեղ ծառայեր էր աւագ եղբայրը:
Կորոնավիրուսի պատճառաւ ծնողները չէին կարողացեր ներկա ըլլալ զորակոչը, բայց զինկոմիսարիատը դրուած էկրանով կարող էին հետեւիլ վիճակահանութիւնը: Յադրութին զորամասը Աբգարն ընդգրկուեր էր ուսումնական գումարտակի դիպուկահարներու գումարտակը: «Էդտեղ անհանգստացա, ըսի՝ Աբգար, արի փոխենք, էլի, ըսեգ՝ չէ, հայրիկ, Դաւիթ Ղազարեանն էնքան լաւ հրամանատար է, կ՚ուզեմ անոր հետ ըլլալ, զինւորները լաւ կը վերաբերուի: Դաւիթը Աբգարէն օր մը ետք զոհուեց»,- կը նշէ հայրը:
Աբգարը 2 ամսուա ու 3 օրուա ծառայող էր, երբ պատերազմն սկսուեց: Այդ ընթացքը հոր հետ հեռախոսազրոյցները յաճախ կը պատմէր զինծառայութեան մասին:
Սեպտեմբեր 26-ին Աբգարը վերջին անգամ է խօսեր հօր հետ: Ըսեր էր՝ տղերքն կ՚ըսեն, որ պատերազմ է ըլլալու, բայց հայրը հանգստացուցեր էր՝ ըսելով, թէ միշտ ալ կը խօսեն: Ժամեր անց պատերազմն սկսաւ: Գեղամ Նազարեանը կը յիշէ, որ երբ իր ընկերները եւս կ՚ըսեին, որ վիճակը վատ է, կը պատասխանէր, թէ աշխարհաքաղաքական տեսանկիւնէ այդ պահին պատերազմը ոչ մէկը ձեռնտու չէ: Իսկ երբ աւագ որդին զորացրուելէն ետք պատմեր էր, որ ադրբեջանական գիւղերը բնակիչները տարհանիլ ու տանկեր էին բերեր, դա եւս չէր նկատեր:
Սեպտեմբեր 27-ին եւ ատոր յաջորդող օրերը Աբգարի հեռախօսն անհասանելի էր: Հոկտեմբեր 1-ին հեռախօսը պատասխաներ էր անծանօթ տղա մը՝ ըսելով, որ Աբգարենց ուրիշ տեղ են տարեր, իսկ հեռախօսը մնացեր է իր քովը, ապա յայտնիլ, թէ ամէն ինչ լաւ է, թող հանգիստ ըլլան:
Աբգարի հարազատները կ՚անհանգստանային նաեւ հրամանատարական կազմէն՝ ըսելով, որ հանգիստ ըլլան, ինքը նորակոչիկ է, բունկերն է: Մինչդեռ Աբգարը պատերազմի առաջին օրուընէ ռազմաճակատն էր: Նա զոհուեց սեպտեմբեր 29-ին Վարանդաի Կարախանբեյլի գիւղին քով ԱԹՍ-էն յարուածէն: Աբգարէն բացի՝ զոհուաւ նաեւ երկու մարտական ընկերները, քանիսն ալ վիրաւորուեցան:
Մինչեւ նոյեմբեր 14-ը Աբգարին ամէնուր փնտրեր են՝ յաւտալով, որ նա լաւ է: Բայց ատոնք ինքնախաբեութեան շաբաթներ էին: Նոյեմբեր 14-ին Աբգարենց գումարտակի տղաներէն մէկը յայտներ է, որ նա զոհուեր է: Ետք հանդիպեր էին Գուրգեն անունով մայորի մը, որն ըսեր էր, թէ ինքն է Աբգարի մարմինը դրեր մեքենային մէջ: Բայց հարազատները մտածեր էին, որ մայորն Աբգարի անմիջական հրամանատարը չէ ու գուցէ կը շփոթէ:
Հունվար 3-ին պարզուեր էր, որ Աբգարի աճիւնը հոկտեմբեր 2-էն գտնուեր է Հերացու թիւ 1 համալսարանական հիվանդանոցը: