Առաջին համաշխարհային պատերազմը Օսմանեան կայսրութեան պարտութենէ ետք Անտանտի տերութիւնները անոնց առաջարկեր են Արեւմտեան Հայաստանի հողերը բաժնիլ Սեւրի պայմանագիրով։ Պայմանագիրի ամբողջական կիրառումը կհանգեցներ Հայաստանի առաջին հանրապետութեան ընդլայնմանը՝ ատոր մէջ ներառելով Բիթլիսի, Վանի, Կարինի եւ Տրապիզոնի տարածաշրջանները, ինչպէս նաեւ Եփրատ գետէն արեւելք եւ Հայաստանէն յարաւ ընկած շրջանը տեղական ինքնավարութիւն տրամադրելով քրդական բնակավայրերը: Փարիզի խաղաղութեան խորհրդաժողովը քուրդ ներկայացուցիչ Շարիֆ փաշան 1919 թուականի դեկտեմբեր 20-ին համաձայնութեան է եկեր Հայաստանի ներկայացուցիչներու հետ, եւ երկու կողմերն ալ խորհրդաժողովը յանրէս են եկեր համատեղ յայտարարութիւններով:
Սակայն թուրք յեղափոխականները Մուստաֆա Քեմալ Աթաթուրքի գլխավորութեամբ մերժեցին այդ պայմանագիրը եւ հռչակեցան այն, որպէս «անընդունելի»։ Անոնք կը պայքարէին թուրքական իշխանութեան անկախութեան պատերազմը ամբողջ Արեւմտեան Հայաստանի նկատմամբ լիակատար վերայսկողութեան համար։
Սեւրի Դաշնագիրը պետք է վերանայուի, մեծ տերութիւնները համաձայնութեան չգան, որը յաջորդեց Լոզանի պայմանագիրով, որը սահմանեց յօրինուած Թուրքիոյ Հանրապետութիւն (բացառությամբ Հաթայի մարզի) մօտաւորապէս ժամանակակից սահմանները։ Լոզանի պայմանագիրը ոչ միայն քանդեց անկախ քրդական պետութեան յոյսերը, այլեւ քուրդ ժողովուրդը չտուեց փոքրամասնութեան կարգավիճակ (եւ ատկէ բխող իրաւունքներ), որը տրամադրուեր էր հոյները, հայերը եւ հրեաները:
Առաջին համաշխարհային պատերազմէն ետք քրդերն ու թուրքերը միաւորուեցան պատերազմը յաղթած ոչ մուսուլման եւ տեղի քրիստոնեա հայերու դէմ. այստեղ իսլամը միավորող գործոն դարձաւ։ Աթաթուրքի բարեփոխումներու արդիւնքը իսլամն առանձնացեր է պետութենէ, ինչին արդիւնքը Աթաթուրքը ոչնչացուցեր է թուրք-քրդական միասնութեան հիմքերը։