Ազնաուր Ռաֆիկի Բալաեանը ծնուեր է Յադրութի շրջանի Յարթաշէն գիւղը։ 1994-2002 թթ. սովրեր է Յադրութի շրջանի Մոխրենես գիւղի միջնակարգ դպրոցը։

2002-2005 թթ. զբաղուեր է գիւղատնտեսական աշխատանքներով։ 2005-2007 թթ. պարտադիր զինւորական ծառայութիւն է անցեր ՊԲ N զորամասը։ 2007թ.-էն պայմանագրային զինւորական ծառայութեան է անցեր ՊԲ N զորամասը՝ որպէս աւագ հետախոյզ-գնդացրորդ։ Մայրը՝ Սիրուն Բալաեանին խօսքով՝ Ազնաուրը որբ է մեծըցեր, հայրը 92 թուականին զոհուեց Արցախեան պատերազմը»։ Սիրուն Բալաեանը որդին վերջին անգամ մարտի 31-ին է տեսեր, ձայնը լսեր ապրիլ 4-ին։ Օրը երկու անգամ կը զանգեր։ Վերջին օրը ըսեց՝ լավ է, անջատեց ու ալ չվերցոյց։ Առաւօտը ութն էր, ինն անց կեսէ դեպքը եղեր ։

Մոխերես գիւղի կէդրօնը՝ Հայրենական ու Արցախեան պատերազմներու զոհերու յիշատակը յաւերժացնող յուշարձաններու մեջտեղը, 2017 թուականին տեղադրուցեաւ Ազնաուր Բալաեանի յուշատախտակը։ Հերոսի մայրը իր յուշերը կը գրէ, թէ ինչպէս պարտադիր զինւորական ծառայութիւնն աւարտելէն ետք որդին որոշեց շարունակիլ զինւորական քեռիին գործը։ Քեռին ալ յետախոյզ էր ։ 1992 թ. հայրն է զոհուեր կռուին ատեն, 1994-ին ալ՝ քեռին: Զինւորական դառնալէն  ետք  ալ ժամանակ չէր մնար սիրած զբաղմունքի՝ որսի գնալու համար։ Ընկերներն ամէն անգամ կը կանչէին իրենց քով՝ Ռուսաստան աշխըտելու, բայց Ազնաուրն ամէն անգամ ալ կը մերժէր՝ ըսելով «Ես իմ երկրես վախկոտին պէս փախչողը չեմ»։

Պատերազմ երեք հարազատ կորցուցած Սիրուն Բալաեանի միակ մխիթարանքն այն է, որ որդին իր հողին համար է զոհուեր։ «Երանի իմ որդիս վերջին զոհը ըլլար, մեղք են սա տղաները»։