Ռաֆիկ Սիմոնեանը  25 տարեկան էր, կ՚ապրէր Արարատի մարզի Մասիս քաղաքը: Ռաֆիկ Սիմոնեանը ծնուեր է 1994 թուականի Նոյեմբեր 28-ին Սպանդարեան գիւղը։ Աւարտեր է Ֆիզիկական մշակոյթի հայկական պետական ինստիտուտը: Ծառայեր է Երեւանի յատուկ նշանակութեան զորքերը։

Մինչեւ ծառայութեան անցնիլը զբաղուեր է բռնցքամարտով, աւելի փոքր տարիքը՝ կարատէով։ 

Պատերազմին 2-րդ օրը՝ Սեպտեմբեր 28-ին, Ռաֆիկը զանգեր է Սպանդարեան բնակուող իր ընկերոջը՝ Զախար Իսկանդարեանը։ Զախարն ըսեր է, որ զորայաւաքով մեկնելու է առաջնագիծ։ Ռաֆիկը որոշեր է միանալ ընկերոջը։ Նա յաշուառուած  էր Սիսիանի զինկոմիսարիատը, առաջնագիծ մեկներ է որպէս կամաւոր։ Ընտանիքին անդամներուն չի տեղեկացուցեր գնալու մասին։ 

Ռազմաճակատ է մեկներ որպէս յրետանաւոր։ Պատերազմին ընթացքը եղեր է առաջագծի տարբեր ուղղութիւնները. սկիզբը անոնց յրետանին  տեղակայուած է եղեր Վարանդա, Յադրութ, ետք նահանջեր են դեպի Մարտունի 2, ապա՝ Կարմիր Շուկա, պատերազմին վերջին օրերուն տեղակայուեր  են Ննգի, որտեղէն կը կրակէին դէպի Շուշի։ Ռաֆիկին ընկերները կը պատմեն, որ իրենց յրետանին եղեր է լավագոյններէն  ու անվրեպ խոցեր է բոլոր թիրախները։ Ռաֆիկը ընտանիքը  ոչինչ չի ըսեր, Ռաֆիկը առհասարակ շատ համեստ էր, չէր սիրեր խօսիլ իր արածներու մասին։

Ընտանիքին հետ վերջին անգամ  խօսեր է նոյեմբեր 6-ին։ Սովորականէն  երկար է խօսեր,  ըսեր է՝ յաղթելու ենք, յաղթած գալու եմ, լաւ է ըլլալու: 

Ռաֆիկի ընքերը ՝ Զախարը կը պատմէ, որ Ռաֆիկը ինքն է զոհուած գտեր, Մարտունու շրջանի Ննգի գիւղի շրջակայքը, Նոյեմբեր 7-ի հրետակոծութեան յետեւանքով ստացած բեկորային վնասուածքէն Այն խոցեր էր անոր կոկորդը, կտրեր զարկերակը։ Շտապօգնութեան մեքենայով դուրս են բերեր, բայց կեանքը փրկիլ չի յաջողուեր: 

Ռաֆիկին զոհուելէն ետք անոնք տեղափոխուեր են Ասկերանի շրջան՝ գիւղ Այգեստան ու այնտեղ մնացեր մինչեւ պատերազմին աւարտը։

Զախարը Սպանդարեան ընկերոջ յիշատակին յուշաքար է կանգնեցուցեր:

Ռաֆիկը յուղարկաւորեր են Նոյեմբեր 9-ին Մասիս քաղաքին գերեզմանատանը։