Սամուէլ եւ Արսեն Ստեփանեանները՝ երկու հարազատ եղբայրներ, զոհուեր են Սեպտեմբեր 19-ին՝ հայրենիքի համար մարտին ատեն: Եղբայրներու յուղարկաւորութիւնը տեղի է ունեցետ Հոկտեմբեր 10-ին, Երեւանի «Եռաբլուր» զինւորական պանթեոնը։ Սամուէլ եւ Արսեն Ստեփանեանները Մարտակերտէն էին։ Սամուէլն ու Արսենը ժամկետային զինծառայողներ էին։ Մարտական գործողութիւններուն ատեն՝ ընդամէնը մէկ օրուա տարբերութեամբ, Սեպտեմբեր 19-ին Ճանկաթաղ կը զոհուի Արսենը, իսկ 20-ի առտուն՝ ժամը 4-ին Սամուէլը:
Ոչ մէկ ոչ Արսենէ, ոչ ալ Սամուէլէն լուր կը ստանան մինչեւ յաջորդ օրը, երբ տղոց տատը Ալվինան կ՚ըրթար Արսենի զինակից ընկերոջ տուն։ Հարեւանը ըսեր է , որ 9 հոգու դիակ են բերեր Եղնիկներէն։ Հարցուցեր է արդեո՞ք Սամուէլը մէջներն է։ Պատասխան չի ստանար: Կը հասկնար է, որ մեծ թոռն ալ չկա, փոքրէն ալ լուր չունին։ Մինչև Սեպտեմբեր 24-ը կրտսեր զաւակէն Ստեփանըանները որեւէ լուր չեն ունեցեր:
Պսսիկ որդու զոհուելու մասին Ստեփանեաններուն տեղեկացուցեր են Սեպտեմբեր 27ին․ «Դիակներն անճանաչելի էին, շորերէն եմ իմացեր, որ իմ Արսենս է։ Իմ Սամուէլիս զոհուելէն ետք զինքը երեք անգամ տեսեր եմ, բայց Արսենիս՝ չէ»,- լրագրողներուն պատմեր է անոնց մայրը ՝ Ալլան։ Արսենի եւ միւս զինակից ընկերներու դիակները մարտի դաշտէն հաներ է Վարդանը՝ Արսենին ընկերը։ «Հրամանատարութենէ ոչ մէկը եղեր է, որ գոնէ զաւակներու դիակները հանեին, ատոր համար ալ անկէ որեւէ մէկը յուղարկավորութեանը չի մասնակցեր։ Սեպտեմբեր 27-ի առտուն եկան ըսին, որ Մարտակերտը պետք է դատարկուի: Իմ Սամուէլիս դիակը դեռ մեզի քով չէր։ Ես ըսի, որ դուրս չեմ գար, մինչեւ իմ տղայիս դիակը չտան ինձի։ Ես որ մնացի, միւսներն ալ իմ հետս մնացին։ Սեպտեմբեր 28-ին իմ Սամուէլիս դիակը բերեցին ու տեղափոխեցին Երեւան, մենք ալ դուրս եկանք քաղաքէն»,- պատմեր է Ալլան։