Որքան կը մօտնար Օսմանեան Թուրքիոյ պարտութիւնը Առաջին աշխարհամարտը, այնքան նա կը գիտակցեր այդ ամէնի յնարաւոր յետեւանքները եւ հարկադրուած էր յաշտուիլ անկախ Հայաստանի գոյութեան փաստին հետ՝ պայմանով, որ այն ըլլար Յարաւային Կովկասի սահմանները եւ ոչ թէ Արեւմտեան Հայաստան: Անոր նպատակն էր Արեւմտեան եւ Արեւելեան Հայաստանները մէկընդմիշտ անջատիլ իրարմէ, վերջ տալ մեծ տերութիւններու միջամտութեանը Թուրքիոյ իշխանութեան ներքին գործերուն՝ Արեւմտեան Հայաստանին հայերու հարցը պատրուակ բռնելով, փորձիլ հարցը համարիլ «լուծուած» եւ կանխիլ Արեւմտեան Հայաստանի հայութեան համար ինքնավարութիւն կամ բարեփոխումներ անցկըցնելու յնարաւոր պահանջը Անտանտի տերութիւններու ապագա միջազգային վեհաժողովին կողմէն: Մինչդեռ օսմանեան կառավարութիւնը մինչեւ տարբեր վեհաժողովներու հրաւիրումը Արեւմտեան Հայաստանին ժողովրդագրական կազմը արագ եւ հիմնովին փոխելու՝ թուրքացնելու հեռահար նպատակաւ շուտուընէ ի վեր պարբերաբար յետեւողականօրէն կիրականացներ իր աւանդական քաղաքականութիւնը, այն է՝ բացառիլ ցեղասպանութեան պատճառաւ հայրենազրկուած Արեւմտեան Հայաստանի փախստականներու վերադարձն իրենց հայրենի օջախներ եւ Արեւմտեան Հայաստան բնակեցնիլ Անդրկովկասի եւ այլ երկրամասերու մուսուլմաններու եւ միջազգային հանրութեանը հրամցնիլ, թէ Արեւմտեան Հայաստան չկա տարածք մը, որտեղ հայերը մեծամասնութիւն են: Անգամ Արեւմտեան Հայաստանը հայաթափելէն ետք (Արեւելեան Հայաստան կուտակուեր էին շուրջ 500 հազար Արեւմտեան Հայաստանէն գաղթականներ) օսմանեան ռազմաքաղաքական ղեկավարութիւնը քրիստոնեա բնակչութեան նկատմամբ ճնշումներով եւ ուժի սպառնալիքով անցկացոյց կեղծ հանրաքուէ՝ միջազգային հանրութեանը ցոյց տալու, թէ իբր այնտեղ հայութիւնը ազգային փոքրամասնութիւն է: Փաստորեն անոնց պաշտօնական դիրքորոշումն էր՝ այլեւս թոյլ չտալ Արեւմտեան Հայաստանին հայերուն վերադարձը Արեւմտեան Հայաստան։