Պողոս Նուբար փաշայն Վեհաժողովին նիստը չէին յրաւիրեր, սակայն նա, հեռընալով Ահարոնեանի մոտէն, կը շտապէ անգլիական պատվիրակութեապն իր ծանօթներու մօտ, հանդիպում Մեծ Բրիտանիոյ արտաքին գործերու նախարար Բալֆուրը, որն ալ հեռաձայնով խնդիրը կը ներկայացնէ Պիշոնը: Վերջինս կու տա իր համաձայնութիւնը։ 1919թ. Փետրվար 26-ին Ահարոնեանն ու Պողոս Նուբար փաշան կը ներկայանան Փարիզի Խաղաղութեան վեհաժողովին: «Փաշան հարցոյց ինծի, թէ ո՞վ պիտի առաջինը խօսէ՝ ի՞նքը, թէ՞ ես։ Ես պատասխանեցի, թէ լաւ կ՚ըլլար, որ առաջինը ես խօսեի։ Զարմացած մնացի, որ Պողոս Փաշան համաձայնեց։ Անկասկած, վերջինը խօսելուն պես նա առանձին կարեւորութիւն կու տար, նկատելով այդ իբրեւ աւելի վայել իր դիրքը ու տարիքը։ Այդ շատ անգամ եմ նկատեր – անոր խօսքն է՝ Փոքր դերերը աւելի առաջ կներկայացուին»,- կը գրէ Ահարոնեանը։
Խորհրդաժողովին Ավետիս Ահարոնեանը կը ներկայացպէ հայ ժողովուրդին մասնակցութիւնը Առաջին համաշխարհային պատերազմին։ Պողոս Նուբար փաշան առաւելապէս կը կէդրօնանա Հայկական լեգեոնի մարտական ուղիին վրայ, մասնակցութեանը Պաղեստինի ճակատամարտին եւ գեներալ Ալենբիի գովասանքին։
Հայկական ներկայացուցիչները Վեհաժողովի անդամներուն կը բաժնեն իրենց կազմած յուշագիրը, որտեղ ոչ միայն Հայաստանի սահմաններն էին նշուած, այլեւ կարեւորուած էր մանդատին խնդիրը. Հայաստանը առնվազն 20 տարով պետք է դրուեր Դաշնակիցներու կամ Ազգերու լիգային ընդհանուր՝ հավաքական մանդատին ներքոյ։
Փարիզին բանակցութիւններու ընթացքին մասին Հայաստան տեղեկութիւնները շատ քիչ էին, ինչը դժուարութիւններ կը ստեղծեր գործադիր իշխանութեան համար։ Հիմնականը կը տարածուէին մամուլին հրապարակումներ, որոնց հավաստիութիւնը կասկածելի էր։ Այս պայմաններուն Արեւելդան Հայաստանի արտաքին գործերու նախարարութիւնը չէր կրնար յստակեցնիլ իր դիրքորոշումը վրացիներու, ադրբեջանցիներու, բրիտանացիներոգ հետ։ 1919թ. մարտի 6-ին Սիրական Տիգրանեանը Թիֆլիսէն կը հեռագրէր Ահարոնեանը՝ տեղեկութիւններ յաղորդելով Անդրկովկաս տեղի ունեցող իրադարձութիւններու մասին։ Միաժամանակ նա կը խնդրէր յնարաւորութեան պարագային մանրամասներ յաղորդիլ Փարիզին Վեհաժողովէն.
«Մենք այստեղ շատ զրկուած ենք տեղեկատւութենէ, անտեղեակ ենք վերջին մեկ-երկու ամիսը Փարիզին անցուդարձը: Զանազան լրագրական լուրերուն կարեւորութիւն չենք ուզեր տալ. մեծ մասամբ կամ խառնաշփոթ կլլա, կամ լիովին սուտ ու յնարովի։ Եթէ դեռ ոչինչ չի որոշուեր Հայաստանին վերաբերմամբ, մի՞թէ ոչինչ նախապատրաստական, ենթադրական նախագծումներ ալ տեղի չեն ունենա: Ի՞նչ պետութիւններու «թեկնածութեան» խնդիր կա. Անգլիա՞, Ամերիկա՞, Ֆրանսիա՞։ Կ՚ըսեն, թէ Անգլիան յրաժարուելով – կը յրաժարուի Հայաստանի «մանդատարը» ըլլալէն, բայց հոժար է Վրաստանին եւ Բաքուին հովանավորը ըլլալ: Ամերիկան իբր թէ պստիկ մը տրամադիր է ատ գլխացավանքն հանձն առնելու, սակայն, եթէ Հայաստանը Կիլիկիայով ըլլխ եւ զինքը տրուի նաեւ Վրաստանն ու Բաքուն։ Ոմանք ալ կ՚ըսեն, թէ Ֆրանսիան համաձայներ է զիջիլ Կիլիկիան Հայաստանը, իսկ ոմանք թէ՝ ընդհակառակը՝ չի զիջեր։ Անգլիացիք իրենց աւելի կողմնակից ցոյց կու տան աւելի «համեստ» ծրագիրին – Հայաստանը առանց Կիլիկիոյ»:
Թեեւ Փարիզէն կը հասնէին յուսադրող տեղեկութիւններ, սակայն շատերը վերապահումով կը վերաբերուեին Մեծ Հայաստանին շուրջ ստեղծուաղ ոգեւորութեանը, քանի որ Հայաստանշշատ էին «վիճելի» տարածքները, որոնց ճակատագիրը դեռ անյայտ էր։