ՀՀ ազգային հերոս, գնդապետ Վահագն Ասատրեանը իր ռազմական ուղին ընտրեր էր գիտակցուած եւ ողջ կեանքը  յաւատարիմ մնացեր ընտրած գործին: Այդ ընտրութեան մէջ դեր ունեին Վազգեն Սարգս՚անը եւ քեռին՝ գեներալ Աստ»ւածատուր Պետրօսեանը, որու ռազմական մկրտութեամբ է սկսուեր հերոսին ուղին: Անոր յորդորով է Վահագնի մայրը` տիկին Սիման համաձայներ զաւակին  մասնագիտական ընտրութեան հետ:

Փոխգնդապետ Անդրանիկ Մխիթարեանը իր յուշերը կը գրէ, որ, իրենց  հրամանատարը չզոհուեր, պատերազմին ելքն այլ կ՚ըլլար: Մռավին լեռնաշղթայի ամբողջ օպերացիային ժամանակ 4-5 օր մշտապէս ՝Վահագն Ասատրեանը  դուրսն էր: Տեղազննման աշխատանքներն անձամբ կը կատարեր, անձամբ կ՚ընդուներ նաեւ բոլոր որոշումները: Միանգամից կը կանխազգար յակառակորդին նոր մտահղացումը եւ այն խափանելու հմուտ ծրագիր կը մշակեր : Իււրայատուկ վերաբերմունք ուներ իր մոր նկատմամբ. ամէնաթեժ մարտական գործողութիւններու ժամանակ անգամ կը պատասխանէր  երկու մարդու հեռախօսազանգի` մեր ընդհանուր վերադասի եւ մոր: Կարեւոր չէր՝ հրետակոծութիւն էր, ավիացիոն յարուածներ էին, միեւնոյն է՝ կը պատասխանէր: Մխիթարեանը Յադրութի մարտերու մասին կը գրէ, որ  Վահագն Ասատրեանի ջանքերու շնորհիւ մեծ ու ջախջախիչ յարուած հասցուեց թշնամիին յատուկ նշանակութեան ստորաբաժանումներուն: Ադրբեջանցիները  50-70 դի էին թողեր մարտին դաշտը: 

Կը նշէ, որ իրենց  տեղեկութեան համար գերիներ էին պետք: Վահագն Ասատրեանը  անձամբ բոլոր դիակները կը ստուգեր. կ՚ուզեր  յամոզուիլ՝ անոնց  մէջ կենդանի կա, թէ ոչ: 

Այդ 70 հոգիէն միայն երկուսն ունեին կապիտանի կոչում, միւսները բոլորը մայոր, փոխգնդապետ եւ գնդապետ էին: Դա իրենց էլիտար ստորաբաժանումներէն մեէն էր:

Անդրանիկ Մխիթարեանը կը գրէ, որ Վահագն Ասատրեանի մարտական խնդիրն ուրիշ ուղղութեամբ էր։ Այն խնդիրը, որ նա կատարեց մահուանէ առաջ , պետք է մէկ այլ ստորաբաժանում ըներ: Սակայն Վահագն Ասատրեանը  որոշեց, որ ինքը պետք է բոլոր բարձունքները անցնէ ու պաշտպանութեան անցած բոլոր ստորաբաժանումներուն հատ-հատ խնդիրներ առաջադրէ: Կը ցանկընար  վերջնականապէս կաիւն պաշտպանութիւն ստեղծիլ, այդ պատճառաւ ալ անձամբ կը մեկնէր ու խնդիրներ կ՚առաջադրեր: Յակառակորդը բացայայտեր էր յատուկ նշանակութեան բրիգադի հզոր հրամանատարին տեղը, որովհետեւ պատերազմին սկիզբէն կը փնտրէր Վահագն Ասատրեանին: Հրամանատարն ալ վախ չուներ… Նա վախ չուներ, որովյետեւ իրաւունք չուներ վախնալու, որովյետեւ բոլոր ստորոբաժանումներն զինքը կը նայեին: Միշտ առաջինն ինքն կ՚երթար: Կ՚որոշեր եւ առաջինը ինքն կ՚երթար, որ միւսները համոզուեին, որ իր ընդունած որոշումը ճիշտ է: Երբ զոհուեց, բոլորը յուսահատ էին, բայց հետագային ամբողջ զորամասը  կարգախօսով մը կ՚առաջնորդուեր, բոլորս Վահագն ենք ու մեր գործը կ՚ընենք իր պատիվը բարձր պահելու եւ կիսատ գործը շարունակելուն համար: