Ռաֆայէլ Ալթընեանը (Ֆարուք Ալթընօղլուն) Ամասիա բնակուող հայ է։
Նա ծնուերլ եւ մեծացեր է Ամասիա եւ կաշխտի որպէս կոշկակար։ Ամուսնացած է, կինը մուսուլման է ու թեեւ կըսէ, որ հոգով հայ է, բայց երբեք չի կարողացեր ազատ ըսիլ, որ հայ է։ Այս մասին կը գրէ թուրքական ընդդիմադիր «Artı Gerçek» պարբերականը։
Նշինք, որ Ռաֆայէլ Ալթընեանը Թուրքիա յայտնի հայ ձախակողմեան գործիչ, յեղափոխական Կարպիս Ալթընեանի (Գարբիս Ալթինօղլու) եղբայրն է։
Ալթընեանի խօսքով՝ Ամասիան իր հայրենիքն է ու ինքն ալ՝ այդ հողի մարդը։
«Դպրոցական ընկերներս գիտեին, որ ես հայ եմ, երբ կուզեի բռնիլ թուրքական դրոշը, անոնք չթողեցին։ Կը կարծեմ՝ չեն թողեր, քանի որ հայ եմ, ես դա կը զգայի։ Ես հայրենասէր եմ, իմ հայրենիքս աւելի շատ կը սիրեմ, քան իմ կյանքս, սա ալ է իմ հայրենիքս, ես ալ եմ այս հողին մարդ, այս հողին տանուտերը։ Պապիս նախնիներու պատմութիւնը սկիզբ կառնէ 1500-ականներէն»,- նշեր է նա։ Նախակրթարանն աւարտելէն ետք ուսումը շարունակեր է Ստամբուլին Սուրբ Խաչ Դպրեվանքի գիշերօթիկ դպրոցը, սակայն մինինգիտ եւ տուբերկուլյոզ հիվանդութեան պատճառաւ դադարեցուցեր է ուսումը եւ վերադարձեր Ամասիա։ Նա ու Հրանտ Դինքը դպրոցական ընկերներ են եղեր։ Ալթընեանն իր յուշերը Դինքին ըսպէս կը յիշէ․ «Հրանտը բարձրահասակ, գանգուր մազերով ընկեր էր։ Ես անոր հասակակիցն եմ, բայց անոր մասին շատ բան չեմ հիշեր։ Դպրոցին մէջ Թուրքիոյ (Բռնազաւթուած Արեւմտեան Հայաստանի) տարբեր շրջաններէն կային հայեր՝ Հայկոն էր, Ամասիայէն Օհաննէս Չըրողլուն էր, Հրանտ Դինքն էր»։
Յիշատակելով մէկ այլ դեպք արդեն ծառայութէան տարիներէն, նա կը պատմէ, որ զինւորական ծառայութիւնն անց է կացուցեր Սարիղամիշ, որտեղ սերժանտը բահով ծեծեր է զինքը, եւ ինչպէս նա կը յիշէ․ «Ես զգացի, որ նա դա դիտմամբ ըրեց, որովյետեւես հայ էի»։
Ալթընեանւ վշտացուցեր է քաղաքապետարանին կողմէն իրենց տան քանդումը, որտեղ ինքը ծնոեր եւ մեծացեր է, իսկ ամէնաշատը տխրութիւն է պատճառեր հայկական գերազմանատան վրայ կրօնական աւագ դպրոցին կառուցումը։ «Ես չկարողացա նոյնիսկ իմ պապիս գերեզմանը պաշտպանիլ։ Լավ կը յիշեմ. հայոց տոնին խումբերով կերթայինք Իմամ Հաթիփ դպրոցին կառուցման վայրը։ Ինձ ոչ ոք չի զանգեր եւ հարցուցերլ այս մասին։ Ստիպուած էի մորս թաղիլ թուրքական գերեզմանոցը ու եթէ յնարաւորութիւն տրուեր, կթաղեի հայկական գերեզմանոցը»։
«Երբ կիմանամ, որ հայ եմ, շատերը կը հեռընային ինձմէ, եւ իմ միակ ցանկութիւնս այն է, որ կարողանամ ազատ բարձրաձայնիլ իմ ինքնութեան մասին։ Երբ կը հարցնեն, թէ որտեղէն եմ, միշտ խուսափողական պատասխաններ կու տամ, չեմ ուզեր բոլորը պատմիլ իմ ազգութեանս մասին, որովհետեւ ոմանց դա կարող է դուր չգալ։ Ես չեմ ընտրեր հայ ըլլու, բայց հպարտ եմ որ այդպիսինն եմ»,- կը նշէ Ալթընեանը։
Յաւելում խօսքերու` Ալթընեանը կըսէ․ «Ես խաղաղութեան, ժողովրդավարութեան եւ ազատութեան կողմնակից եմ։ Ինձ բոլորը պետք է ընդունեն այնպիսին, ինչպիսին կամ, ոչ թէ օտարեն կամ թշնամաբար վարուին։ Ես կուզեմ, որ այս հասարակութեան բոլոր մարդիկ ունենան նոյն իրաւունքները. ոչ մէկին իրաւունքները չոտնահարուեն, եւ բոլորն ապրեն մարդավայել։ Ես այս երկրի իսկական քաղաքացին եմ։ Ես չեմ ուզեր ինձի օտար զգալ իմ երկրին մէջ։ Ինձի շրջապատող մարդոնցմէ շատերն ինձի կըսեն «դու ներգաղթեալ ես», կը ծիծաղեմ ու կացնիմ: Ես Ամասիոյ իսկական զաւակն եմ, բայց իմ ներսս կապրեմ ներգաղթեալ կեանքով։ Ես բոլորը կընդունեի այնպիսին, ինչպիսին անոնք էին եւ մէկին նկատմամբ խտրականութիւն չէի դներ։ Սակայն ինձ չի ցուցաբերուի այն հարգանքն ու յանդուրժողականութիւնը, որ ես կը ցուցաբերեմ այս հասարակութեան նկատմամբ։ Շատերը երես թեքեցին ինձնմէ, երբ իմացան, որ հայ եմ»։