2020 թուականի պատերազմէն ետք Բաքուն մե նոր թափ է տուեր նախկինը արդեն «21-րդ դարի ամէնասարսափելի մշակութային ցեղասպանութիւն» ձեւակերպում ստացած իր քաղաքականութեանը՝ աւելի ակտիւորեն քան երբեւէ ջնջելով Արցախ հայկական ներկաիւթեան բոլոր յետքերը։
Հայկական մշակութային ժառանգութեան վրայ հարձակումը տեղի կունենա ոչ միայն սրբավայրերու եւ յուշարձաններու ոչնչացմամբ, այլեւ պատմական իրողութիւններու խեղաթիւրման փորձերու միջոցով։ Լիովին անտեսելով ադեկվատութեան սահմաններն ու ամէն տեսակ սահմանափակումներ՝ Բաքուն ոտնձգութիւն կիրականացնէ նոյնիսկ Արեւելեան Հայաստանի տարածքին հանդեպ՝ Սիւնիքն ու Երեւանը յայտարարելով պատմական ադրբեջանական տարածքներ եւ սպառնալով Արեւելեան Հայաստանին նոր պատերազմով մը, որը կը ջնջէ Հայաստանը աշխարհին քաղաքական քարտեզէն:
Բաքուն կը փորձէ արդարացնիլ իր ախորժակը ակադեմիական մակարդակը՝ առաջարկելով տեղանուններու զավեշտալի ստուգաբանութիւններ, ինչպէս օրինակ Զանգեզուրին պարագային, որը Մեծ Հայքի Սիւնիք նահանգի հարավային մասին աւելի ուշ անուանումն է, սակայն, Բաքուի պնդմամբ, հիմնուած է թիւրքական «Զանգի» ցեղանուան վրայ։ Նման մեկնութիւնները, երբեմն միահիւսուած զառանցական յայտարարութիւններով՝ իբր թէ Զանգեզուրը բնիկ ադրբեջանական կամ աղուանական տարածք է, արտացոլուած են ոչ միայն 2020 թուականի պատերազմէն անմիջապէս ետք արուած ագրեսիվ տեսանիւթերու մէջ, այլեւ նախորդ տասնամեակներու տեղանունային ուսումնասիրութիւններու մէջ եւ բառարանները։ Այս մոտեցումը ոչ թէ պարզապէս անհիմն է, այլեւ հէնց մէկնակետով հակագիտական է, քանի որ հիմնուած է հայկական ամէն տարրի ակնյայտ ժխտման միտումին վրայ: Ճիշտ է, Արևելեան Հայաստանի տարածքը կան քանի մը տեղանուններ, որ պարունակեն Զանգի բաղադրիչը, ինչպիսիք են՝ Զանգիբասար, Զանգիթափա, Զանգիլան/Զանգելան եւ Զանգիլար, եւ ատկէ քանիսը երկրորդ բաղադրիչը կարող է համարուիլ թիւրքական ծագման, սակայն նշուածները աւելի երիտասարդ տեղանուններ են, որոնք արձանագրուած չեն տուեալ տարածքներուն առնչուող պատմական փաստաթուղթերու մէջ, եւ կապ չունին Զանգեզուր-ի հետ։Սկսած ամէնավաղ ժամանակներու պատմական փաստաթուղթերէն մինչեւ նոր ժամանակաշրջան, հայերը կազմեր են հայկական Արցախ, Սիւնիք եւ մասամբ Ուտիք նահանգներու հիմնական էթնիկ բնակչութիւնը։ Այդ կը վկայեն բազմաթիւ պատմական աղբիւրներ, ճարտարապետական յուշարձաններ, վիմական արձանագրութիւններ, ձեռագիր յիշատակարաններ, տեղանուններ եւ այլն։
Յոթերորդ դարի «Աշխարհացոյց»ին մէջ Սիւնիքն ու Արցախը ներկայացուած են որպէս Մեծ Հայքի համապատասխանաբար իններորդ եւ տասներորդ նահանգներ: Կան հայկական բազում տեղանուններ, որոնք կը պարունակեն ձոր բառարմատը՝ ‘ձոր, հովիտ, հեղեղի յուն’ իմաստով։ Սա բնիկ հայկական ծագման բառ է եւ մատենագրութեան մէջ վկայուած է դեռեւս 5-րդ դարէն։ Ըդպէս է նաեւ Զանգեզուր-ը, որը պատմաաշխարհագրական շրջանի երիտասարդ անուանումն է Արեւելեան Հայաստան եւ տարածքով կը յամապատասխանէ պատմական Հայաստանի Սիւնիք աշխարհի (նահանգի) յարաւային մասին։ Նախապէս այն կը վերաբերեր Գորիսի մերձակայքին, գետին ու լեռներուն։Այսպիսով, Ձագեձորն աշխարհագրական ընդգրկմամբ հիմնականը կը յամապատասխանէ արդի Զանգեզուրին։