Արտեոմ Քոլանջեանը ծնուեր է 1993-ին ՝ Սեպտեմբեր 22-ին։ Արտյոմը դեռ մանկութենէ երաժշտական նախասիրութիւններ ուներ։ Երաժշտական դպրոցին դաշնամուրին բաժին էր յաճախեր, բայց ետք կիսատ էր թողեր։ Աւելի ուշ երաժշտությունը նրա կենսակերպն էր դարձել։ Զուգահեռաբար կ՚աշխըտէր Հանրային հեռուստակայանին տեխնիկական բաժինը:
2011-2013 թթ․ Արտեոմը ծառայեր է Լուսակերտ, ապա՝ Թալիշ։ Հրետանաւոր–յաշուարկող, աւագ սերժանտ Քոլանջեանը դասակի հրամանատար էր, արժանացեր էր շնորհակալագիրներու ու պատվոգիրներու: 2016 թ․ ապրիլեան քառօրեայի ժամանակ Արտեոմն ընտանիքէն գաղտնի կամաւորագուեր էր ու գնացեր։ Երբ տուն էին եկեր, տեսեր էին, որ նա չկա, աւելի ուշ իմացեր էին առաջնագիծ գնալու մասին։ Այդ ժամանակ Արտյոմն առաքիչ կ՚աշխըտեր, պատերազմին օրերուն զինքը եւ միւս աշխատողները աշխատանքէն հեռացուցեր էին, ապա վերականգներ։ Պատերազմէն ետք Արտյոմը եւս 25 օր մնացեր էր Ճամբարակին մէջ:
2020 թուականի Սեպտեմբեր 22-ին Արտյոմի ծննդեան օրն էր։ 5 օր անց պատերազմին լուրը լսելէն ետք հաներ էր քառօրեային ստացած զինւորական համազգեստը։
Հագեր էր զինւորական համազգեստն ու զինւորական կոշիկներն եւ տան մէջ սկսեր անհանգիստ քայլիլ։
Ռազմաճակատ գնալու փորձը ձախողուեր էր․Սեպտեմբեր 29–ին փորձեր էր ինքնակամ գնալ, բայց չէր ստացուեր։ Հոկտեմբեր 3-ին Արտյոմը մօր հետ գնացեր էր դասընկերոջը տեսնելու, որուն ուղեգիր էր եկեր զինկոմիսարիատէն։ Դեռ ընկերոջ տուն չհասած՝ Արտեոմին ձեռքը զանգ եկաւ, ըսին՝ զինկոմիսարիատէն է ․Արտեոմը նոյն րոպեին զինւորական դարձաւ։
Ժամը 14-ին զինկոմիսարիատ պիտի ներկայանար, բայց հոն էր 30 րոպե շուտ։ Մինչեւ իրիկունը 8-ը սպասեր էին, բայց Արտեոմին անունն այդպէս ալ չէին կարդըցեր։ Նա մոտեցեր էր, գրիչով գրեր անունը, որ կարդան, ետք նստեր էր Արցախ մեկնող ավտոբուսը։Մինչ մեկնիլը ընկերները փորձեր էին համոզիլ, որ չգնա, քանի որ քառօրեային ատեն իր պարտքը տուեր էր։
Արտեոմը նախ Լուսակերտ էին տարեր՝ վարժանքներու։ Արփինէն որդիին վերջին անգամ տեսեր է Հոկտեմբեր 12-ին։ Ատկէ 3 օր անց Լուսակերտէն ճակատ գնացողներու ցանկը Արտեոմին անունը դարձեալ չկար։ Ընկերները պատմեր են, որ ինքն է աւելցուցեր անունն ու մեկներ։
Ընտանիքը գիտէ, որ Արտեոմենց Հոկտեմբեր 18-ին Յադրութին շրջան էին տարեր:
Վերջին անգամ մոր հետ խօսելէն ըսեր էր՝ դուխով, յաղթելու ենք։Արտեոմին մարմինն անմիջապէս Երեւան էին բերեր, բայց այդ մասին տնեցիներն ուշ էին իմացեր։ Մականունը սխալ էին գրեր։
Հոկտեմբեր 28-ին դատաբժիշկներէն մէկը ճանաչեր էր Արտեոմին, անոր վրայ դաջուածքներ կային։ Նոյն օրն առտուն մայրը՝ Արփինէն պաշտպանութեան նախարարութիւն էր գացեր՝ ըսելով, որ որդիէն քանի մը օր լուր չունէ, փորձեն ինչ-որ տեղեկութիւն տալ։ Երբ իրիկունը տուն էր եկեր, տեսեր էր, որ մարդիկ խումբով ներս կը մտնեն իրենց տուն, ու ամէն բան հասկըցեր էր։ «Չնայած սաղ կեանքս պիտի տանջուիմ էս ցավէն, բայց վստահ եմ, որ իմ էրեխես գերի չէր մնա վայրկեան մը անգամ ։
Արտեոմ Քոլանջեանը հետմահու պարգեւատրուեր է ՀՀ Մարտական ծառաիւթեան մեդալով։