Աւագ լեյտենանտ Վրեժ Մանուկեանը պատերազմին օրերը եղեր է Դրմբոնի դեսանտագրոհային գումարտակին երրորդ դասակի հրամանատարը:Գումարտակը մասնակցեր է Թալիշի, Մատաղիսի, Մարտակերտի, Յաթերքի, Շեխերի, Յադրութի, Շուշիի մարտական գործողութիւններուն: Նոյեմբեր 5-ին դեսանտագրոհային գումարտակն առաջադրանք է ստացեր՝ երկու դասակով միանալ Շուշիին մատոյցները պաշտպանական մարտերուն: Դասակներու հրամանատարներն էին Վրեժ Մանուկեանը եւ Արման Զաքարեանը: Դասակները Նոյեմբեր 8-ի գիշերը կրցեր են դուրս գալ շրջափակումէն: Անտառները մարտ վարելով՝ նահանջեր են, Նոյեմբեր 9-ին՝ առտուն ժամը 04:00-ին, հասեր են Ստեփանակերտ: Պատերազմին ընթացքին Վրեժ Մանուկեանի դասակն ունեցեր է մէկ զոհ, երկու վիրաւոր:
«800-900 հոգանոց զորք Նոյեմբեր 5-ին իջեր է Շուշիէն եւ չի մասնակցեր հետագա մարտական գործողութիւններուն։ Կապ 90%-ով չկար, ղեկավարում չկար, իսկ եթէ ղեկավարում չկա, չի կարող ըլլալ յաղթանակ»,- կըսէ Դրմբոնի դեսանտագրոհային գումարտակին երրորդ դասակի հրամանատար, աւագ լեյտենանտ Վրեժ Մանուկեանը, որու գումարտակը մասնակցեր է պատերազմին բոլոր 7 գոտիներու՝ Թալիշի, Մատաղիսի, Մարտակերտի, Յաթերքի, Շեխերի, Յադրութի, Շուշիի մարտական գործողութիւններուն:
Հարցազրոյցներէն մէկը Վրէժ Մանուկեանը պատասխաներ է այն հարցին, թէ Նոյեմբեր 5-ին երբ հասեր Շուշի, որտեղ են տեղակայուեր, մարտական ինչ առաջադրանք են ունեցեր․
«Նոյեմբեր 5-ին ցերեկը՝ ժամը հինգին կողմերը, հասանք ու տեղակայուեցանք Քարին Տակ-Շուշի տանող ճանապարհին խաչմերուկը, էլեկտրոցանցին քով եւ եղեւնիներու բլուրին վրայ : Մեր բանակի յատուկ նշանակութեան գումարտակին հետ պետք է պահեինք ճանապարհի աջ մասը եւ հարակից տարածքները:
Երբ հասանք, Յադրութի հինգերորդ գումարտակը՝ գումարտակին հրամանատար մայոր Գեղազնիկ Տոնոեանի գլխաւորութեամբ, Քարին Տակ-Շուշի տանող ճանապարհի բարձունքն կը պահեր, գումարտակին խումբը մը դիրքերն կը պահեր, մարտերն կը վարեր, խումբմն ալ՝ որպէս պահեստուժ, վիրաւորներու, զինամթերքին վրայ էր: Որտեղ որ մենք էին դիրքաւորուեր, կարելի է ըսիլ, դիրքեր չկար ընդհանրապէս, կային փորած դիրքանման ինչ-որ բաներ, քարերու, ծառերու, բլրին յետեւը, ո՛չ թաքստոց, ո՛չ դիրք, ո՛չ կացարան, բան մը չկար, բաց երկնքին տակ, բաց դաշտը կռիվ կընեինք»։
Վրէժ Մանուկեանը նշեր է, որ կապ, ընդհանրապէս չկար: Ցանկացած գործողութեան մէջ, ըլլա ուսումնական, թէ մարտական, կապը ամէնակարեւոր ատրիբուտն է, որ կարելի է ըսիլ այդ օրերը 85-90 տոկոսով չկար․
«Հրամանատարներէն մէկն ալ ես եմ եղեր, ես ալ թերութիւններ ունեցեր եմ. 26 տարեկան եմ, պատերազմին ատեն 23 տարեկան էի, ես չեմ կրնար ան մարտական ուղին անցած ըլլամ, ան փորձը ունենամ, ան երեւեակայութիւնը ու անանկ օպերացիա պլանաւորեմ, որ առանց որեւէ կորուստ տալու, Սէյրան Օհանէանի ասած՝ մանր խումբերով մեծ տարածքներ ազատագրեմ, բայց ինձմէ շատ աւելի բարձր սպաներ, շատ աւելի մեծ սխալներ են թոյլ տուեր, ընդհուպ մինչեւ փախուստ: Չկար հրամաններ տուողը, չկար ղեկավարում, չկար կապ, չկար էդ ամենի վճռականութիւնը ու ատկէ բխող յետեւաքներով․ չէին աշխըտի ՀՕՊ համակարգերը, ՌԷՊ համալիրները, իսկ հակառակորդին կրակային միջոցները էդ մասը մեզի վրայ կաշխտեին ամէն րոպէ։
44-օրեա պատերազմին ընթացքը երեւի ամէնաշատ փամփշտային զոհ, վիրաւոր սա մասն է եղած, Նոյեմբեր 8-ին սա յատուածը 10 րոպէին ընթացքը 400 հոգի է զոհուեր հրաձգային զինատեսակներէն:
Նոյեմբեր 6-էն ճանապարհը երկու կողմէն փակ էր, շրջափակումին մէջ էինք, Շուշիին ճանապարհի գազալցակայանէն չէին կրնա մեր ուժերը գալ օգնութեան, ո՛չ սնունդ, ո՛չ ջուր, ո՛չ զինամթերք չէին կրնա մատակարարիլ, միայն զրահապատ ինքնաշարժեր կրնային գալ վիրաւորներ հանելու, մէկ ալ զինամթերք բերելու, բայց իրենց ալ կը խփեին, մեր յատուածը վիրաւորներ տեղափոխող ՀՄՄ-2 էին խփեր:
Նոյեմբեր 7-ին մեր տանկերը առաջ էին շարժուեր, մեր դեսանտագրոհային խումբն ալ, յատուկ նշանակութեան ստորաբաժանման հետ առաջ գացինք, էնտեղէն զէնք-զինամթերք, ուտելիք, ծխախոտ վերցուցինք, բան մը չունեինք, չէին կրնա ապահովիլ ո՛չ կապով, ո՛չ ջրով, ո՛չ սնունդով: Նոյն օրը՝ Նոյեմբեր 7-ին, նորէն հետ իջանք, որովյետեւ քանակապէս շատ էր յակառակորդը, չկրցանք պահիլ առաջխաղացումը:
Նոյեմբեր 7-ին՝ կեսօրէն ետք, կարելի ըսիլ մեզի հետ ընդհանրապէս կապ չկար, մեր հրամանատարութիւնը, մեր հարազատները կը մտածեին մենք ալ չկանք, կրակին յաճախականութիւնը էնքան մեծ էր, որ ամէն տասը րոպէն մէկ կամ զոհեր կըլլային, կամ վիրաւորներ: Զրահապատ ինքնաշարժ մը ալ չէր կրնա մօտնալ, միայն Խոջալուի տանկային բրիգադէն քանի մը արծիւ տղա իրենց բրիգադի հրամանատարին հետ կու գային, վիրաւոր կը տանեին ու զէնք կը բերեին:
Նոյեմբեր 8-ին Եղնիկներու խումբէն Թովմասն (հետմահու Արցախին հերոս) կը վիրաւորուի, ես եւ դասակէս Վանուշ Պողոսեանը կը մօտնանք, դուրս կը հանենք ճանապարհին մօտ, դիպուկահարն էր ոտքէն խփեր, Սպեցնազէն Դեդի հետ վիրակապեցինք, նստցուցինք շտապ օգնութեան ինքնաշարժ, ճանապարհին ատ ինքնաշարժը խփեցին»։