Իսկ գիտե՞ք ինչպէս կը կոչուի «հայրենիք» բառը ադրբեջաներէն:

ԱՆԱՅՈՒՐՏԱ.

Անա` թարգմանաբար կը նշանակէ մայր, (Աղբիւր՝ Անահիտ)

Յուրտը ` վրան,  որը, ի դեպ, կը յաւքեն ու կապամոնտաժեն տարին քանի մը անգամ եւ ամէն անգամ նոր վայրօն մէջ։ Ճիշտ է, անոնք կօգտագործեն նաեւ արաբերէն «վաթան» բառը, որպէս հայրենիք, բայց «վաթանը» իրենց բառը չէ, այլ արաբերէն է։

Այսինքն՝ ադրբեջանցիներու համար հայրենիքն այն է, որտեղ անոր ծնողները յուրտա են դրեր։ Մինչ այժմ՝ 21-րդ դարը, յուրտերը (հիմնականը Իրան) կապրի մօտ 4-5 միլիոն ազերի։

Նախկինը Անդրկովկասի բոլոր ադրբեջանցիները նոյնպէս կապրեին յուրտերը, սակայն Իոսիֆ Ստալինը հրամանագիր արձակեց, որով կարգելեր սովետական ​​քաղաքացիներուն ըլլալ  թափառական` թափառիլ։ Ուստի անոնք սկսան գիւղեր, քաղաքներ կառուցիլ, քոչւորներուն ստիպողաբար քշիլ այս բնակավայրերը։

Ամէնազաւեշտալին այն է, երբ յուրտցիները մատով ցոյց կու տան հայկական եկեղեցիները, բերդերը, կամուրջները կամ պարսկական մզկիթները եւ կը յայտարարեն, որ այս ամէնը կառուցեր են իրենք՝ յուրտցիները, ովքեր նոյնիսկ չգիտեն, թէ ինչ է ճարտարապետութիւնը: Ոչ պակաս ծիծաղելի են քոչւորներուն պնդումները, թէ բրինձ, ցորէն, խաղող եւ այլ մշակաբոյսեր պարունակող որոշ ուտեստներ իրենց ազգային ուտեստներն են։ Հարց կառաջանա ՝ երբուընէ՞ քոչւորները ցորէն ցանած են, խաղող կամ բրինձ աճեցուցածլ։

Այն ամէնը, ինչ անոնք կընեն, հիմնուած է ստի եւ կեղծիքին վրայ: