Սուլթան Աբդուլ Համիդ II-ի կառավարությունը մտացածին փոխարինել է Հայաստան անվանումը այնպիսի տերմիններով, ինչպիսիք են Քուրդիստանը կամ Անատոլիան։
1880 թվականից ի վեր Հայաստան անվանումն արգելվել է օգտագործել պաշտոնական փաստաթղթերում։
«Աշխարհագրական անվանումների «ազգայնացման» գործընթացը շարունակեցին երիտթուրքերի գաղափարական իրավահաջորդները՝ քեմալականները։ Այն առավել թափ հավաքեց հանրապետականների ժամանակաշրջանում։ 1923 թվականից սկսված նրանց կողմից Արևմտյան Հայաստանի ողջ տարածքը պաշտոնապես վերանվանվեց «Արևելյան Անատոլիա»։
Առավել քան ակնհայտ է, որ օսմանյան պատմագիրներն ու մատենագիրները, ի տարբերություն ժամանակակից թուրքերի, շատ լավ գիտեին Հայաստանի գտնվելու վայրը և չէին շփոթում այն Անատոլիայի հետ»:
Ինչպես եվրոպական, այնպես էլ օսմանյան, հայկական, ռուսական, պարսկական, արաբական և այլ սկզբնաղբյուրներում Հայաստանը չեն շփոթում Անատոլիայի հետ։ Սա, ի թիվս այլ հարցերի, արտացոլում է այն փաստը, որ նույնիսկ պետականության կորստից հետո հայ ժողովուրդը դեռևս մեծամասնություն էր կազմում իր հայրենիքում, որը ճանաչվել էր նաև օսմանյան բռնազավթիչների կողմից։ Ուստի այսօր շատ ցավալի է տեսնել տարագրության մեջ գտնվող որոշ հայ պատմաբանների և նույնիսկ տարագիր որոշ դիվանագետների ու վերլուծաբանների նաև Հայաստանում, ովքեր սկսել են «Արևմտյան Հայաստան» տերմինը փոխարինել «Արևելյան Անատոլիա» եզրույթով։
Այս մարդիկ պատրաստակամորեն ստանձնեցին Աբդուլ Համիդի 1880 թվականի հրամանագիրը հրապարակելու գործը։ Անհավատալի է, որ տարագրության մեջ որոշ պատմաբաններ նույնիսկ օգտագործում են «Անատոլիա» տերմինը ողջ Հայկական լեռնաշխարհը նկարագրելու համար։
Մեզ համար անընդունելի է սա, քանի որ Արևմտյան Հայաստանի՝ «Արևելյան Անատոլիա» տերմինով փոխարինումը կնշանակի կամավոր հրաժարում մեր հայրենիքից, մեր պատմամշակութային ժառանգությունից, ժխտելով հայերի դեմ իրագործված ցեղասպանությունը՝ մոռացության մեջ թաղելով դրա հետևանքները։ Ինչպես նաև սա նշանակում է սատարել թուրքական ժխտողական դիրքորոշմանը՝ Արևմտյան Հայաստանի և հայ ազգի իրավունքների նկատմամբ։
Սրա վերաբերյալ Արևմտյան Հայաստանի Ազգային խորհրդի նախագահ Արմենակ Աբրահամյաննը նշեց․
«1920 թվականին ձեռք բերված Արևմտյան Հայաստանի իրավունքները ժխտելով և հավատալով պետական կարգավիճակ ստանալու դիմաց (Արևելյան Հայաստանն ու ներառյալ Արցախը), սա կոչվում է քաղաքական խարդախություն (դե ֆակտո), որը կհանգեցնի միայն իրավական (օրենքի) փակուղու»։