Չորեքշաբթի ” 9 ” ՕԳՈՍՏՈՍԻ 2023

Կար ժամանակ, երբ ես մտածում էի, որ պետք է համապատասխանել  այն մարդու կերպարին, որը ես ուզում եմ լինել, և դա տեղին է:, Երբ  մեկը հարցրեց ինձ, թե ինչու է ինձնից այդքան ժամանակ պահանջվել իմ մասին սեփ կան տեսությունս կիրառելու համար , դա ստիպեց ինձ մտածել։

Նրա հարցումներն ինձ շատ վիրավորեցին իբրև նախատինք, նախատինք՝ որն ինձ ստիպեց փոխել դարաշրջանը։ Ես գիտեի, որ ծնողներս եկել են Արևմտյան Հայաստանի   Տիգրանակերտ կոչվող պատմական քաղաքից, որտեղ իմ տատիկն ու պապիկը և մյուս հարազատները սպանվել են թուրքերի կողմից, իսկ ծնողներս հրաշքով վերապրել են Ցեղասպանությունը և փախստական են դարձել Ֆրանսիայում:

Իմ կտրված անմեղության ընթացքում կյանքն ինձ նորից ու նորից ապտակեց, գուցե ոչ այնքան դաժան, որքան ծնողներիս , բայց գրեթե նույն դաժանությամբ ՝ ստիպելով ինձ ներքաշվել այլ մարդկանց պատերազմների մեջ և, ի վերջո, շրջել աշխարհով մեկ :

Բայց երբ սոված ես՝ ոչ երկիրը նշանակություն ունի, ոչ կիրքը, ոչ պատճառաբանությունը, ոչ ողջախոհությունը, ոչ էլ՝ թե ով ես:  

Անորոշությունը տիրում է մարդուն այնպես, որ խեղաթյուրում է իրականությունը.  ջրափոսը դառնում է օվկիանոս, ողորմությունը Աստծո մանանա: 

Դժվար է մանևրել վախերով և ինքնատիրապետմամբ չսայթաքել վարդի փշերի վրա, որոնց ծաղկաթերթերը պոկել են:

Իսկ ժամանակն անցնում էր ։ Եվ ես ստիպված էի աշխատել իմ կյանքի մեծ մասը, որպեսզի ունենայի իմ սեփական տանիքը գլխավերևում, իմ սեփական ընտանիքը և հետևել, որ” մեր հանապազօրյա հացը ” չպակասաի  իմ սեղանից: Ես արդեն հավատարիմ էի այն բանին, և դա ստիպում էր  հավատալ, որ հարգում եմ իմ արմատները ՝ համոզված լինելով, որ կյանքում ճիշտ և ազնիվ լինելը իմ նախնիներին հարգանքի տուրք մատուցելու միջոց է: Ես ինձ զգում էի որպես իմ արմատների դեսպան, առանց պորտֆելի: Եվ հիմա, երբ ինձ ոչինչ չի շտապեցնում, և տարիները տիրել են իմ մարմնին, ես վերադառնում եմ իմ առաջին ձգտումներին և ասում.”Ես այն եմ, ինչ ուզում էի լինել ՝ հակառակ ամեն ինչի և անկախ ամեն ինչից”:

Ահա թե ինչու ես վերարտադրում եմ իմ գաղափարները և թարգմանում իմ զգացմունքները մի քանի լեզուներով ՝ հավատալով, որ դրանով ես արտահայտում եմ  խոնարհումս իմ սպանված հարազատներին, թյուրիմացության նահատակներին հարգելու իմ յուրօրինակ ձևը և սերն իմ եղբայրներին , ինչպիսին նրանք կան, նույնիսկ եթե նրանք ինձ հետ չեն կիսում իմ տեսլականը՝ թե ինչպես վերականգնել մեր ապագան անցյալի թափոններից:

Ես հասկացա, որ իմ գլխին տանիք  և սեղանի վրա թարմ թխած հաց ունենալով ՝ ես կկարողանամ դադարեցնել իմ մասին մտածելը, սիրտս բացել ուրիշների առջև և սկսել մատնանշել նրանց սխալները, ովքեր նախաճաշում են, ճաշում և ընթրում շքեղության հորձանուտում՝ նրանց հիշեցնելով, որ հարուստների և աղքատների միջև միակ տարբերությունը փայտե տուփի որակն է, որի մեջ նրանք պետք է թաղվեն ու  ծաղկեպսակների քանակը, որը հաճախ լի է  կեղծավորությամբ:

Այն օրը, երբ ես կգտնեմ դրախտի բանալիները, ես կլինեմ նա, ով կբացի դրախտի դռները աշխարհի առջև: Եթե իմ եղբայրներից յուրաքանչյուրը փորձի գտնել այլ դրախտների բանալի ՝  այնտեղ այլ եղբայրներ ու քույրեր տանելու համար, “մեր ամեն օրվա” փառասիրությունը ընդմիշտ կվերանա:

Այդ ժամանակ ես դուրս կգամ չորս քամիներին հայտարարելու, որ յուրաքանչյուրը մարդկության բարօրության համար այն է, ինչ ուզում է լինել իր ընտրությամբ և ոչ թե բարոյականության վաշխառուների չափանիշի հերթական օղակը։

Ռայմոնդ Ռուբեն Բերբերյան

Իմ հայրենի Արևմտյան Հայաստանի քաղաքացի