«Մախլուտո» մականունով գեներալ Սմբատ Բորոյանը այն հազվագյուտ գեներալներից է, ով մեծացել է հայ ժողովրդի սրտում։ Առաջին կրթությունը ստացել է Անդրանիկ փաշայի օրոք՝ աբդուլհամիդյան վարչակարգի և Արևմտյան Հայաստանում քրդական ցեղերի ճնշումների դեմ ստեղծված զոհաբերական խմբերի կազմում։ Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո, մինչ հայ ժողովուրդը, հասցրեց շունչ քաշել, իսկ ռուսական զորքերը հաստատվեցին Արևելյան Հայաստանում ՝ Անդրանիկ փաշան Սմբատ Բորոյանին հանձնարարեց հավաքել քրդերի կողմից գերեվարված հարյուրավոր հայ որբերին։
1915 թվականի հայերի ցեղասպանությունից հետո մեծ հայդուկ Մախլուտոն և այլք Արևմտյան Հայաստանից մինչև սուրիական անապատների տարածքներում փորձում էին հայ մանուկներ փրկել: Կարգախոսն էլ հատկանշական էր՝ մեկ հայը՝ մեկ ոսկի»: Հայերը մահմեդականներից ոսկու դիմաց գնում էին ցեղասպանության հետևանքով նրանց ձեռքում հայտնված հայ որբերին՝ մեկ հայի դիմաց վճարելով մեկ ոսկի:
Այս շրջանում, երբ Ռուսաստանում բռնկվեց բոլշևիկյան հեղափոխությունը, Լենինը հրամայեց ռուս զինվորներին լքել Արևմտյան Հայաստանի շրջանը, այս նահանջը տեղի ունեցավ այն նույն ժամանակ, երբ Լենինը ստորագրեց ինքնորոշումը ճանաչելու մասին հրամանագիրը մինչև թուրքական Հայաստանից անկախացումը (Արևմտ. Հայաստան): Միևնույն ժամանակ ռուսական (Արևելյան) Հայաստանը ժամանակավորապես հանձնվեց Կովկասի դաշնությանը, որը կազմված էր կովկասյան թաթար թուրքերից, վրացիներից և հայերից։
Երբ Կովկասի դաշնությունը քիչ ներկայություն ցույց տվեց, հայերը մենակ մնացին ցրված տարածաշրջանում, ԱՄՆ-ը Վիլսոնի ստորագրությամբ Հայաստանին հատկացրեց 160,000 կիլոմետր տարածք, իսկ հաղթական պետությունները՝ Օսմանյան կայսրությունը, բաժանեցին միմյանց միջև:
Մինչ Օսմանյան կայսրությունն ամբողջությամբ օկուպացված էր հաղթանակած պետությունների կողմից և շրջապատում էր Անկարան, հայ ժողովուրդը Լենինի թեթեւ ձեռքով կրեց իր վերածննդի ծանրությունը՝ թուրքական զորքերի դեմ պայքարում։ Թուրքական զորքերը, բոլշևիկյան Ռուսաստանի նյութական և ռազմական աջակցությամբ, չկարողացան պոկել իրենց նկրտումները օկուպացված Արևմտյան Հայաստանի հողերից և իրենց հայացքն ուղղեցին դեպի Երևանը, սակայն թուրքական բանակը հանդիպեց անսպասելի դիմադրության, ջախջախվեց Սարդարապատում, իսկ հետո նահանջեց ՝հարված ստանալով Բաշ-Աբարանից։ Այս փառապանծ պայքարը ղեկավարողներից էր Սմբատ Բորոյանը։
Այս հաղթանակից հետո 1918 թվականի մայիսի 28-ին Թիֆլիսում հռչակվեց հայկական շրջանների ինքնիշխանությունը։ Անդրանիկ փաշան դեմ գնաց Հայաստանի կառավարության դաշնակցական կառավարիչների՝ թուրքերի հետ կնքած պայմանագրերին, և եղբայրական արյուն թափելուց խուսափելու համար ցրեց իր բանակը և Սմբատ զորավարի հետ մեկնեց Ամերիկա։ Սմբատ փաշան գործուն մասնակցություն է ունեցել ԱՄՆ-ի տարբեր օգնության կազմակերպություններին և Անդրանիկ փաշայի հետ ամենայն օգնություն ցուցաբերել Խորհրդային Հայաստանին հայ ժողովրդի վերքերը բուժելու համար։ Հայրենական մեծ պատերազմի սկզբին նրանք օգնության արշավներ են կազմակերպել, հավաքած գումարով տանկեր են գնել ու ուղարկել ԽՍՀՄ։ Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի տարիներին Մախլուտոն մասնակցել է նաև ֆաշիզմի դեմ մղված պայքարին։ Նա Ֆրանսիական դիմադրական շարժման մարտիկներից էր:Անդրանիկ փաշայի մահից հետո գեներալ Սմբատը չդիմացավ կարոտին և մեկնեց Խորհրդային Հայաստան, թեև գիտեր, որ բոլշևիկները կարող են ձերբակալել իրեն։ Այդ շրջանում նա դառնում է Կոմիտասի անվան զբոսայգու պահակը: Ի դեպ, հենց այնտեղ է գտնվում ֆիդայական շարժման «Զորավար Անդրանիկ» թանգարանը:
Մարտերի բովով անցած Մախլուտոն մարտին էլ մահանում է:
«Հավատքիս համար ինձ կթաղեք Սբ. Էջմիածնում, իսկ քաջությանս համար՝ «Խենթի» կողքին, եթե հարմար կդատեք». Մախլուտո