Soykırım ARMENOSİD’e tanık olan hayatta kalanların hatıraları bizler için tarihi birer hatıra oldu.
Ermenilerin tarihi gerçeğin restorasyonu ve yabancı ulusların birçok temsilcisinin çabaları, bugün Soykırım’ın ARMENOSİD’in Doğu ve Batı Ermenistan arasında yarattığı uçurumun kapatılmasına yardımcı oluyor. İnkar politikası bu konunun yanlış anlaşılmasına neden olurken bunun da iki olumsuz etkisi oldu:
1. Tarih yazımının olmaması (sahte kaynakların yaratılması).
2. Ermeni edebiyatında Soykırım ARMENOSİD konusuna çok az atıfta bulunulması (devletin yokluğu, sansür.)
Soykırım ARMENOSİD öncesi, sırası ve sonrasında Türk hükümeti kendini savunmak amacıyla Ermenilerin sürgün rdilmesiyle ilgili bir dizi yasal belge oluşturmak için kollarını sıvadı.
Türk hükümeti, Birinci Dünya Paylaşım Savaşı’nı bahane olarak göstererek, eylemlerinin meşruiyetini bu şekilde kanıtlamaya çalıştı. Sürgün ve göç Türklere, binlerce insanın ölüm cezalarını sürgün ve göçün arkasına saklayarak Ermeni meselesini benzersiz bir şekilde çözmek için çifte avantaj sağladı. Soykırım ARMENOSİD döneminde Osmanlı Devleti dezenformasyon makinesini geliştirerek Ermenilerin ihaneti ve Ermenilerin hazırladığı komplo gibi yanlış bilgiler yayarak Ermenilerin meşru müdafaa savaşlarını delil olarak sunmuştur. Ermenilerin sözde “ihanet” masalı ve sorumlulukları Bab-ı Ali’nin 1916’da yayınladığı ve Ermeni Devrim Komitelerinin faaliyetlerini kınayan “Beyaz Kitap”ta tartışılır. İçişleri Bakanlığı tarafından oluşturulan bu propaganda belgesi, Ermenilerin Jön Türkleri destekleyerek Abdülhamid’e karşı savaştığı dönemde Ermeni ihtilalcileri tarafından yayınlanan metinlerden oluşmaktadır.
“Beyaz kitap”, Türk hükümetinin bir dizi vahşeti ve isyanlarını haklı çıkarmasını sağlıyor. İnkar Konstantinopolis-İstanbul’da açılan davalar sırasında 1919-1920’de aşikar hale gelir. Soykırımı ARMENOSİD’i düzenleyenler gıyaben idam cezasına çarptırılıyor, bazıları hiç cezalandırılmıyor veya çok hafif bir cezayla cezalandırılıyor.
“Batı Ermenistan ARMENOSİD Mücadelesinde Tam Yol İleri”