Seyran, hava indirme  bölüğünde savaşın ilk gününden itibaren Taliş, Ağdaban ve Madağis’teki muharebe operasyonlarına katıldı ve 22 Ekim’den itibaren Şekher köyünü savundu. Orada bulunduğu üçüncü gününde top mermisinin patlaması sonucu hayatını kaybetti, şarapnel sırtına isabet etti. Bölüğün askerleri Seyran’ı ambulansa kadar götürdü ancak kurtarılamadı, şarapnel akciğerine zarar verdi, Seyran hastaneye kaldırılırken hayatını kaybetti. Seyran, Lori bölgesinin Tumanyan kasabasında yaşayan ailenin dört çocuğundan ikincisiydi. Dokuzuncu sınıfta okulu bırakıp askeri akademiye girmeye karar verdi. Asker olmak istiyordu ama ailesi buna karşıydı. Alaverdi kentinin Meslek Yüksek Okuluna kabul edildi. Askerlik sonrası inşaat işi için Rusya’da bulunan babasının yanına gitmeyi planlıyordu.

Annesi, “Askere gitmeden iki ay önce arkadaşlarıyla birlikte Kobayr Manastırının restorasyon çalışmasına katıldı. Şimdi Seyran’ın ölümünden sonra sık sık oraya gidiyoruz” diyor.

Ocak 2019’da Seyran, Artsakh’ta askerlik yapmak üzere askere alındı, Drmbon  Hava İndirme taburuna transfer edildi, el bombası fırlatıcıydı. Annesi ve babası ile konuşurken askerlikten her zaman memnun olduğunu söyledi: askeri faaliyetini her zaman sevdi. Savaşın ilk dört günü boyunca Seyran’a ulaşılamadı (Taliş’te yoğun çatışmalar sürüyordu), ancak 2 Ekim’den itibaren günde iki kez arayarak ailesini endişelenmemeye ve çatışmalara katılmadığını inandırdı. Seyran’la en son 22 Ekim gecesi telefonla görüştüler. Annesi “23’ünde, 24’ünde aramadı, belki uygun değil diye düşündüm, 25 Ekim’de aramasını bekliyordum, o gün onun doğum günüydü, o gün Seryan yirmi yaşına girecekti ama aramadı, ertesi gün oğlumun şehit olduğunu öğrendim” diye anlatıyor.

Seyran Simonyan, ölümünden sonra “Cesaret Madalyası” ve “Tumanyan” madalyasıyla onurlandırıldı ve Tumanyan kasabasında bulunan aile mezarlığına defnedildi.

“Batı Ermenistan Şehitleri Ölümsüzdür”