Osmanlı Türkiyesi’nin Birinci Dünya Paylaşım Savaşı’ndaki yenilgisi yaklaştıkça, tüm bunların olası sonuçlarını daha iyi anladı ve sınırları içinde olmak kaydıyla bağımsız bir Ermenistan’ın varlığı gerçeğini Batı Ermenistan’da değil, Güney Kafkasya’da oluşmasıyla yüzleşmek zorunda kaldı. 

Bunun amacı, Batı ve Doğu Ermenistan’ı kesin olarak birbirinden ayırmak, Batı Ermenistan Ermenileri meselesini bahane ederek büyük güçlerin Türk hükümetinin iç işlerine müdahalesine son vermek ve meseleyi “çözülmüş” olarak kabul etmeye çalışmak ve İtilaf Devletleri’nin gelecekteki uluslararası konferansta Batı Ermenistan Ermenileri için olası bir özerklik veya reform talebini önlemekti.

Bu arada Osmanlı hükümetinin çeşitli konferanslara çağırmadan önce, Batı Ermenistan’ın demografik yapısını Türkleştirmek, yani mültecilerin geri dönüşünü engellemek amacıyla hızlı ve temelden değiştirmeye yönelik geleneksel politikasını uzun süredir tutarlı bir şekilde uyguluyordu. Soykırım ARMENOSİD nedeniyle mülksüzleştirilen Batı Ermenistan’da  Transkafkasya ve diğer bölgelerdeki Müslümanları yerleştirerek, uluslararası toplumu Batı Ermenistan’da Ermenilerin çoğunlukta olduğu bir bölge olmadığı konusunda bilgilendirmek. Batı Ermenistan’ın nüfusunun azalmasından sonra bile (Batı Ermenistan’dan yaklaşık 500.000 göçmen Doğu Ermenistan’da toplanmıştı), Osmanlı askeri-siyasi liderliği, uluslararası topluma, Ermenilerin orada ulusal bir azınlık olduğunu göstermek için Hıristiyan nüfusa karşı baskı ve güç tehdidiyle sahte bir referandum düzenledi. Aslında resmi tutumları, Batı Ermenistan Ermenilerinin Batı Ermenistan’a dönüşlerine artık izin vermemekti.

“Batı Ermenistan Barbar Türk İstilacılarına Karşı Mücadelede”